Een tijdje geleden was ik niet zo te spreken over Jeff Lynne’s coversalbum en de nieuwe-versies-ELO-verzamelaar. Het had niettemin tot gevolg dat ik het oudere werk weer meer ging draaien. Op dat moment was al duidelijk dat er nog drie Lynne/ELO-releases op stapel stonden.
De remaster van Zoom, het tot nu al heel lang niet meer verkrijgbare Electric Light Orchestra-album uit 2001, kent een grappig moment. Vóór “Moments In Paradise” hoor je Ringo Starr aftellen, alsof er een hele band mee moet invallen. Niet echt: het is een van de twee nummers waarop hij meespeelt en het andere bandlid bij de opname is Lynne zelf. Lynne doet vrijwel alles zelf op dit album, met een enkele bijdrage van ex-ELO-bandlid Richard Tandy, George Harrison, Starr en nog een paar muzikanten. Maar ach, Lynne was ELO dus deze eenmansformatie is nog altijd een betere weerspiegeling van het origineel dan drummer Bev Bevan’s versie, waarin Lynne niet meedeed. Het mag duidelijk zijn dat Bevan na dat akkefietje op dit album niet meer welkom was… Na het voorgaande ELO-album, Balance Of Power, was Lynne verantwoordelijk voor de sound van de Traveling Wilburys, George Harrisson, Roy Orbison en Tom Petty en je kunt gerust zeggen dat zijn carrière (weer) op zijn top was. Of het aan de matige laatste ELO-albums mét Lynne, of aan de ELO II-albums zónder Lynne, of aan de gelijkenissen met het door Lynne geproduceerde Wilburys-werk lag, feit blijft dat Zoom commercieel een flop werd. Als je dit album anno 2013 hoort, vraag je je af waarom. Het is namelijk op en top Lynne, met zwaar aangeklede op de jaren vijftig en zestig leunende popsongs, met de hem zo kenmerkende warme productie. Misschien is het een gebrek aan die ene song die er meteen bovenuit springt. Maar dan nog, in composities én uitvoeringen kan is het echt veel beter dan de ontvangst destijds suggereert.
De Zoom-tour werd drastsich ingekort, zo beroerd ging het. Aan de band lag het niet, zoals op Live – aangevuld met twee studio-bonustracks – te horen is. Richard Tandy was erbij, de broertjes Bissonnette (o.a. David Lee Roth) vormden de ritmesectie en er waren ook twee cellistes op het podium te vinden. De band is stukken strakker dan de bezetting in de jaren zeventig, wat Lynne’s materiaal alleen maar ten goede komt. De arrangementen komen hier dan ook prima uit de verf. Het was een opname voor een televisie-uitzending, wat wellicht de oorzaak was van de hier en daar wat klinische uitvoeringen. Merkwaardig is dat er op deze live-opnamen geen enkele track van het Zoom-album te vinden is. Jammer, want het songmateriaal van Zoom had er prima tussen gepast. Van de hits ontbreekt eigenlijk alleen “Turn To Stone” hier, maar die staat weer als live-bonustrack op Zoom. Nou ja, laten we het positief bekijken: als je ze allebei aanschaft heb je twee prima cd’s zonder dubbelingen…
Ook Lynne’s niet bijster succesvolle solo-album Armchair Theatre uit 1990 is onder handen genomen. Het zal niet verrassen dat het album zich qua sound bevindt tussen de ELO-uitbundigheid (“Lift Me Up”) en die iets rootsier benadering van de Traveling Wilburys (“Don’t Let Go”). Het sneeuwde wat onder door zijn werk met anderen, maar als je het album terugluistert kun je alleen maar concluderen dat het buitengewoon goed is. Drie covers van lang geleden worden in een ontspannen Wilburysfeer ten gehore gebracht, waar bij het geluid zich kan meten met Lynne’s beste producties. Hij kreeg a little help from his friends, Starr, Harrison en Del Shannon bijvoorbeeld. Hij verrast met een Oosters aandoend zanglijntje in “Now You’re Gone”, terwijl de rest van de song op en top Lynne blijft. Verder zijn het de vertrouwde fifties- en sixtiescomposities. Maar waar bij Zoom de echte uitschieters ontbraken, staat Armchair Theatre daar vol mee. Daarnaast heeft ook dit album heeft twee bonustracks meegekregen. Die drie albums zijn allemaal erg de moeite waard, maar Armchair Theatre is desondanks met gemak het beste van de drie. Tijd voor eerherstel: Armchair Theatre is een topalbum!
mij=Frontiers/ Rough Trade
4 reacties