In het Spotify-biootje van Electric Youth las ik dat een van de eerste demo’s die ze uitbrachten een cover is van Clio’s “Faces”. Een illustere Italo disco-klassieker. Dus waar dit Canadese duo de mosterd vandaan haalt moge duidelijk zijn. Maar daar wringt ook gelijk de schoen. Want van acts die anno 2014 (dit debuut is al van eind vorig jaar) nog Italo disco met een authentiek blikkerige jaren tachtig-sound maken mag je toch verwachten dat ze dat op een ‘tongue in cheek’ manier doen. Het beste bewijs van hoe het hoort, gaf de grootmeester van het genre Giorgio Moroder, afgelopen jaar tijdens het openingsweekeinde van een tot de nok toe gevuld Doornroosje, nog met een legendarisch slechte, maar daarom niet minder amusante DJ-set. Maar van enig gevoel voor zelfspot is bij deze stijlvaste Canadezen niets te merken. En dan beklijven de eighties deuntjes niet al te lang. En dat is jammer. Want dat het genre nog lang niet dood is bewijst niet alleen ‘opa’ Moroder, die dankzij samenwerkingen met onder andere Daft Punk en Kylie Minogue aan een tweede jeugd begonnen lijkt te zijn. Maar onder andere ook het rondborstige Italo disco boegbeeld Sabrina, die met succes popklassiekers door de Italo-mangel haalt. De zouteloze muziek van Electric Youth dient echter zou gauw mogelijk verbannen te worden naar liften en wachtruimtes op vliegvelden. Misschien dat het daar nog een beetje tot zijn recht komt.
mij=Last Gang