Elephant – III / Dawn Brothers – Cry Alone

Ruim een jaar geleden schreef ik over de Rotterdamse bands Elephant en Dawn Brothers die in mijn ogen beiden albums met internationale allure hadden gemaakt. Het toeval wil dat de bands nu bijna gelijktijdig een nieuwe plaat hebben uitgebracht. Daarom wederom een dubbelrecensie voor de Rotterdammers.

De titel zegt het al, III is het derde album van indiefolkband Elephant. Op het eerste gehoor gaat de band verder met hun ontspannen folky westcoast-sound, maar ditmaal wordt het experiment toch iets meer opgezocht. In “20k” bijvoorbeeld, waarbij de zang door een stemvervormer gehaald is. Het is even wennen, maar het werkt wel. In “You Wanted The Same” en de Blink-182-cover “Always” zingt Sofie Winterson mee wat de songs nog smoother laat klinken. Gitarist Michael Broekhuizen haalt nog steeds zijn inspiratie bij Wilco’s Nels Cline. In “Tried To Sleep” verfraait hij de song met een bloedmooie Cline-achtige solo. Op “When You’re Down” wordt Elephant bijgestaan door producer Pablo van der Poel (DeWolff) waarin, zoals de titel al doet vermoeden, de tekst niet zo luchtig is als de melodie doet vermoeden. Dat is ook het geval op het catchy “Real Love” waarbij je je afvraagt of dit over het echte liefde gaat of dat dit cynisch bedoeld is. Het album sluit af met het instrumentale “For A Friend, Pt.2” wat mij een beetje aan een saunamuziekje doet denken. Desalniettemin is III wederom een fijn album van Elephant waarbij ze stug doorlopen op het rustige en vriendelijke indiefolk westcoastpad, maar nu af en toe wel een kronkelig zijpaadje nemen waar alles net een beetje anders is.

Excelsior

Mede-Rotterdammers Dawn Brothers zijn alweer aan hun zesde album toe. En ook zij gaan hierop verder waar ze héél goed in zijn. Dawn Brothers maakt een subliem soort americana waarin de geest van The Band rondwaart, Grateful Dead om de hoek kijkt en Little Feat even langsgekomen is. Daaruit destilleren ze hun eigen, fijne sound met fantastische melodieën en geweldige samenzang. Ik zou geen uitschieter kunnen noemen want alle twaalf liedjes op het album zijn stuk voor stuk een lust voor het oor. “Can’t Let You In, Can’t Let You Out” drijft op een pakkend gitaarrifje en is een instant oorwurm, “I Will Never Hold Your Heart Again” bloeit mooi open en “Live A Little” heeft een heerlijke groove. En zo kan ik nog wel even doorgaan. En wat klinkt het geweldig. Cry Alone klinkt als een van de beste albums uit de jaren zeventig die al die tijd op de planken is blijven liggen en nu pas ontdekt wordt. Ik vermoed dat het live nog mooier klinkt. Mijn voornemen was vorig jaar dan ook om naar een optreden te gaan. Dat is er toen niet van gekomen, maar 2 mei ga ik ze dan zien in Het Zonnehuis in Amsterdam. Ik verheug me er heel erg op.