De vrolijkheid schreeuwt me al tegemoet van de hoes. Een collage van kleurige lippen, verfspatten, een verdwaalde leeuw en kat, en de jonge zangeres zelf met een grote rode dobbelsteen in haar hand. Het heeft vast allemaal een betekenis, maar de buitenkant van het debuut van de Britse Eliza Doolittle geeft sowieso een lekker lichtvoetige indruk. Zo ook de eerste klanken van opener “Money Box”. Het nummer is een soort Lily Allen Light met de bijzonder positieve boodschap dat geld helemaal niet belangrijk is als je lekker thuis met je partner Monopoly kunt spelen. Niks op af te dingen natuurlijk. Doolittle heeft een prettige, zacht-hese stem en de nummers op haar album zijn van een heerlijk niets-aan-de-hand niveau. De tracks huppelen lekker in elkaar over en het hoogtepunt is toch wel de tweede single “Pack Up” die de laatste weken niet meer van de radio af te slaan is geweest. Typisch gevalletje geslaagde zomerhit. De meeste nummers balanceren tussen de springerigheid van Lily Allen en de soul van Amy Winehouse, met als constante factor Doolittle’s heerlijke stem. Een ideale cd voor meisjes die K3 al een tijdje ontgroeid zijn maar Amy nog net wat te weird vinden. En voor verzuurde indieliefhebbers die zo nu en dan ook wel eens wat opbeurends willen horen. En zien.
Mij=Parlophone / EMI