Zenmuziek. Met enige huiver heb ik al een File Under-etiket op II gezet: die hoes en de titel van de opener “Zen Song”. Dat gaat wat worden. Met het nodige wantrouwen zet ik de cd van Elli de Mon op. Ik had het nog niet gezien: Elli Demon. Dat is andere koek. En inderdaad II is andere koek. Elli de Mon heet in werkelijkheid Elisa De Munari, en komt uit Italië. Ze vormt met zichzelf een zogeheten onewomanband waarin ze gitaar, sitar en dilruba speelt, drumt en dan ook nog zingt. Ze heeft de blues: een donkere blues die je mee de diepte in trekt. Elli de Mon lijkt een lieve dame, maar dat is ze muzikaal totaal niet. Het geluid op II – inderdaad haar tweede album – is verrassend helder, zonder dat het aan smerigheid inboekt. In het bij de promo bijgesloten bladiebla-verhaaltje wordt een vergelijking gemaakt met Led Zeppelin. Oké, die mag er wel in en dan in combinatie met Patti Smith, PJ Harvey en Nick Cave. En dat allemaal in haar uppie met slechts hier en daar wat hulp van een paar muzikanten en een producer. Wat moet een mens nog meer zeggen: tien rake nummers die ver van het zengevoel afstaan. De zesde track is getiteld “Wild Blues”, dat lijkt me een goede typering.
mij=Pitshark/Clear Spot