Je kunt van Elvis Costello vinden wat je wilt, saai wordt het nooit met hem in de buurt. Althans muzikaal gezien dan. Als een goed getrainde bij vliegt hij van genre naar genre en komt elke keer met andere nectar thuis. Die dan bovendien bijna altijd weer lekker smaakt. Deze keer verrast Costello me door met zijn meest rootsy album in zijn carrière op de proppen te komen. Secret, Profane and Sugarcane neemt dit stokje over van King of America dat van boel lang geleden uit de vorige eeuw stamt. Het is vast geen toeval dat T Bone Burnett net als bij King of America achter de knoppen zat bij de opnamen. En de line-up van gastartiesten is raak gekozen en logisch voor een plaat die opgenomen is in Nashville. Naast de vaste kern van Jim Lauderdale‘s begeleidingsband en Lauerdale zelf krijgt Costello ook vocale ondersteuning van Loretta Lynn en Emmylou Harris. Het album is qua liedjes een bonte verzameling van nieuwe songs, restjes, heropnames van eerder verschenen tracks en een cover (het prachtige “Changing Partners” dat de plaat afsluit), maar toch voelt het allerminst als los zand aan. Dat komt waarschijnlijk ook wel doordat de opnamen van Secret, Profane and Sugarcane in slechts drie dagen gepiept waren. Het zorgt ook dat het album van alle kanten plezier uitstraalt. Het lijkt er ook op dat met het verstrijken van de jaren de stem van Costello ook geschikter gemaakt heeft voor deze gemêleerde mix van rootsy muziek. Opvallend is ook hoe goed zijn stem samen gaat met die van Harris in “Crooked Line”, een van de fijnste liedjes van de plaat. Het is echter niet het mooiste liedje van de plaat. Dat is de tearjerker “She Handed Me A Mirror” waarin de harmony vocalen van Lauderdale onopvallend zijn, maar het liedje meer kracht geven. Bovendien zijn de fiddle-partijen van Stuart Duncan alleen al goed voor een traan.
mij=Hear Music / Universal