Ik ben een fucker voor valse lucht. Vrouwen die meer lucht dan geluid produceren als ze zingen zijn koninginnen. Ik hou daarom van Sarah Nixey van Black Box Recorder. Ik hou daarom van Els Pynoo van Vive la Fête. En ik geloof dat ik tijdens het luisteren van Bum Raps & Love Taps van Jennifer Charles, de zangeres van Elysian Fields, ben gaan houden. Laidback, zweverig en melodisch zingt zij haar liedjes zo vol dat je als vanzelf in deze mysterieuze, eigenzinnige plaat gezogen wordt. Niet alleen bezit namelijk Charles’ stem die zuigende kracht, ook de muziek zelf doet eigenaardig. Een penetrante elektrische gitaar wiegt mee, orgel- en pianogeluiden maken het mysterie groter en een lome maar bewuste percussie maakt het geheel af. Een beetje Sonic Youth, maar ook een beetje Portishead. Het New Yorkse Elysian Fields bestaat al tien jaar en doet het vooral goed in Frankrijk en dat is een beetje zonde. Bum Raps & Love Taps is een verrassend goed, donker en laidback rockalbum, waardoor je bijna écht in het eeuwig leven zou gaan geloven. De Elysische Velden zijn immers de lieflijke vlaktes aan het einde van de wereld waar de door de goden uitgekozen helden, dichters en denkers hun leven verder kunnen leven zonder te sterven. De hemel voor de levenden dus. En als de sfeer daar zo is als op Bum Raps & Love Taps, dan komt het wel goed. Vol vragen, leuk, maar soms moeilijk, en een tikkeltje melancholisch: precies zoals wij het leven kennen, maar niet van deze wereld.
mij=Naive / Bang