Tsjonge. Na afloop van “The Grey Ship” slaak ik een diepe zucht. Zelden heb ik zo een waanzinnige opbouw gehoord. “Good Morning Captain” van Slint geeft mij een soortgelijk voldaan gevoel. Erika M. Anderson, oftewel EMA , grijpt me met haar solodebuut Past Life Martyred Saints bij de strot en laat vervolgens niet meer los. In vergelijking met haar oude band Gowns is dit album een stuk toegankelijker, maar relatief gezien nog steeds een experimentele plaat die de ultieme luisteraandacht vergt. Lady Gaga krijgt veel headlines voor haar zogenaamd gewaagde imago, maar EMA is juist weer dapper als muzikant en producer. Van de bombastische anekdote “California” tot het poedelnaakte, getergde “Marked”, de 28-jarige Anderson grossiert in het onverwachte. “Anteroom” klinkt als een nummer dat Kurt Cobain in postuum heeft achtergelaten. EMA heeft duidelijk meer weg van PJ Harvey en Courtney Love begin jaren negentig dan de huidige generatie vrouwelijke singer-songwriters. Moeiteloos gaan nummers als “Breakfast” over van rauw en uitgekleed naar mooie gelaagde luisterpop. Ook Anderson zelf lijkt bijna schizofreen: soms klinkt ze alsof ze op het breekpunt balanceert, de andere keer klinkt ze zelfverzekerd en scandeert ze vol overtuiging en power. Als een koorddanseres speelt Anderson op intrigerende wijze met geluid: penibel en continu starend naar de afgrond. Past Life Martyred Saints is daardoor een van de meest indringende albums van 2011.
mij=Souterrain Transmissions / Konkurrent
2 reacties