Emiliana Torrini – Fisherman's Woman

Normaal heb ik toch niet echt veel last van zenuwen als ik met een onbekend iemand moet praten. Hooguit kijk ik de kat wat uit de boom en ben het eerste half uur wat stiller. Maar toen ik met Emiliana Torrini mocht praten kreeg ik zowaar kriebels in mijn buik. Hoei! Emiliana Torrini! De vrouw die met Love In The Time Of Science één van de mooiste damesplaatjes gemaakt heeft van het afgelopen decennium en me betoverde met haar breekbare stem en tegen triphop aanleunende liedjes. Hoei! Van tevoren mocht ik zelfs naar haar nieuwe plaat luisteren Fisherman’s Woman. En dat was nogal ehhh raar. Waar ik verwachtte een logisch vervolg op het volle geproduceerde geluid van Love… kreeg ik een kaal album voorgeschoteld. Schaars begeleide sobere kale liedjes. Met natuurlijk nog wel die fabelachtige stem. Daar was niets aan veranderd. Het duurde een tijdje voor ik me over kon geven aan Fisherman’s Woman. Maar langzaam groeide er toch weer dat zelfde fijne gevoel in me dat ik ook kreeg bij Love… De liedjes ogen op het eerste gehoor dan misschien simpel. Des te meer je ze luistert, des te meer geven ze hun geheimen en schoonheden prijs. Maar toch, voor een fan is zo’n stijlbreuk toch echt even wennen. Voor de stijlbreuk is een simpele reden, gaf Torrini aan. Ze zei dat ze niet steeds dezelfde muziek wil maken. Dat vond ze maar saai. Nou daar kan ik me wel in vinden eigenlijk. Sterker nog, Torrini is er eigenlijk alleen meer beter op geworden. Volgende keer een bigbandplaat?