Met vier albums in vijftien jaar tijd kun je niet bepaald zeggen dat Emiliana Torrini een productieve dame is. Het schrijven van nieuwe muziek kost haar blijkbaar moeite. Dat komt vooral doordat ze zich zelf een grote druk oplegt. Voor haar mag haar nieuwe muziek eigenlijk nooit zo klinken als haar oude muziek. Zo’n drang naar vernieuwing en verrijking kan ik niet anders dan waarderen. Welke artiest kan de verleiding weerstaan om zijn grote hit (in dit geval natuurlijk “Jungle Drum”) compleet te vergeten bij het maken van nieuwe songs? Ik ben dan ook niet verbaasd dat Tookah maar gedeeltelijk overlap vertoont met zijn drie voorgangers (de alleen in IJsland uitgebrachte andere albums negeer ik zoals iedereen maar even). Ik ben bovendien ook niet verbaasd dat Torrini me met Tookah na een ietwat stroeve start toch weer helemaal voor zich weet te winnen. Ik moest bijvoorbeeld in eerste instantie best wennen aan het lichte electrobriesje dat in een deel van de negen tracks doorklinkt, maar het kwartje viel uiteindelijk wel. Het zijn de kleine tintelende strelingen in de songs van Torrini die haar juist zo boeiend maken. De minimale synthesizer in “Caterpillar” die in alle rust ronddobbert op de achtergrond valt bijna niet op, maar geeft het uiteindelijk wel precies de juiste spanning. Of neem de single “Speed Of Dark”, die wel wat Bat For Lashes-achtigs in zich heeft. Het laat weer een heel ander gezicht zien van Torrini dan wat je hiervoor zag. Het meest bevreemdende nummer van Tookah is voor mij zonder twijfel “Blood Red”, dat een onderhuidse spanning in zich heeft die ik moeilijk kan benoemen, maar me wel keer op keer kippenvel bezorgt. Tegenover die nagelbijterij staan natuurlik fraaie luchtige liedjes zoals de prachtige hommage aan haar maar iets oudere tante “Elisabeth” en het lichtvoetige folky “Autumn Sun” dat een tafereel schetst dat zich zo voor je ogen afspeelt als je je ogen sluit. Ik kan me als luisteraar weinig méér wensen.
mij=Crush / Rough Trade
4 reacties