Ik keek zojuist (het is als ik dit type iets na achten) naar buiten. Al het oranje is al uit het straatbeeld verdwenen. Blijkbaar hebben al die ‘hondstrouwe’ supporters vannacht al hun chauvinistische uitingen al in de Otto gestort. Het is ook een manier om je kater weg te spoelen. Ik kan dat niet zo oplossen, want ik doe niet aan die flauwekul. Op een enkel Welpie na is er weinig Oranje te bekennen in mijn huis. Ik spoel de kater van het terechte verlies wel op een andere manier weg. Met zalvende vrouwenstemmen bijvoorbeeld.
Mijn dag begin ik dan ook met een hele sterke kop koffie en de cd Dark Undercoat van Emily Jane White. De breekbare combinatie van haar akoestische gitaren of piano met haar Cat Power-achtige stem is er een die ik goed kan gebruiken op dit moment. Dat ze nog spaarzaam gebruikt maakt van bas, drum, elektrische gitaar en een beetje cello hoor ik wel, maar ik negeer het gewoon, die heeft ze ook helemaal niet nodig. Ik beeld me in dat zij in haar eentje is. Ze speelt voor mij, met als doel mijn katerige hoofd langzaam leeg te spoelen. En dat lukt haar. Het zijn namelijk hele fraaie, eenvoudige liedjes die staan op Dark Undercoat. Liedjes die hun kiemwortels hebben in de folk met wat zijtakjes in de blues. Met hele fraaie teksten bovendien. In de enkele liedjes zoals (de fraaie ode aan) “Bessie Smith”, “Hole In The Middle” en “Time On Your Side” zit een halve heupwieg verborgen, maar de liedjes waarin haar dartele akoestische gitaarspel en beheerste pianospel samengaan met zachte stem steken nog boven de andere fraaie exemplaren uit. “Wild Tigers I Have Known” dat aan het einde van de plaat verstopt zit is hier het summum van. Wat een prachtig, Laura Veirs-achtig nummer!
Nadat Emily Jane klaar is achter de piano schuift Essie Jain de kamer binnen en neemt plaats achter het klavier. Ze zet ondersteunt door zachtaaiende strijkers “Eavesdrop” in. Zo levert ook zij haar bijdrage aan het helingsproces. Jain’s vorige cd We Made This Ourselves kwam hier in Nederland met fikse vertraging uit, met de release van haar nieuwe cd The Inbetween lopen we gelukkig wel weer bijna in de pas. The Inbetween is een logisch vervolg op haar eerste cd. Al heeft Jain wel haar horizon wat verder verbreed. Dat levert overigens niet alleen maar pluspunten op. Het hobbelende “The Rights” bijvoorbeeld, laat een deel van die verbreding horen die van mij niet per se gehoeven had. Al sluit het wel goed aan op haar diepe, beetje theatrale stem, maar het is een brug te ver. Het lijkt me ook een liedje dat naar haar stem toe geschreven is. Ook de meer voor een bandje geschreven nummers zoals “Do It” zijn niet haar sterkste. Het zij Jain vergeven, de balans tussen mooie en iets minder mooie tracks slaat namelijk wel door richting de eerste. Vooral haar ingetogen liedjes zijn weer prachtig. De nachtclubsfeer met van “Stop”, de trage wals “Weight Off Me” en het bloedstollend mooie “Goodbye”, waarin Jain heel hoog, Buckley-achtig, zingt, zijn hier exemplarisch voor.
mij=Talitres / Rough Trade & Ba Da Bing / Konkurrent