In drie jaar tijd evenveel prachtige platen afleveren, dat is weinig artiesten gegeven. Emily Jane White wel. In 2008 verscheen Dark Undercoat, vorig jaar Victorian America en alsof het niets is komt ze nu met het prachtige, maar duistere Ode To Sentience op de proppen. Veel gelachen wordt er namelijk niet op Ode To Sentience, hooguit op een grimmige manier. Zo zijn de eerste regels in “The Cliff”: ‘If you chose to jump off a cliff, we can’t talk as you fall, but I can promise you, when you hit the ground, there will be something to break your fall’. Zeg nou zelf, daarin gloort weinig licht door. Zo is ongeveer de hele cd gevuld met aardedonkere songs waarin Emily Jane als onderkoelde ijsprinses haar teksten voordraagt. Ze bundelt hierbij in haar stem de donkere delen van Sinead O’Connor, Margo Timmins (Cowboy Junkies) en Hope Sandoval (Mazzy Star). Dat onderkoelde, schijnbaar emotieloze is echter slechts bedrog. Zoals wel vaker. Onderhuids barsten de liedjes bijna van emotie en spanning uit elkaar. Veelal verpakt in cello, violen en met de vingers vaak dansend op de linkerhelft van het pianoklavier begint Ode To Sentience aan een geduldige zoektocht om je voor zich te winnen. Dat de pathetiek er daarbij in de tien songs vanaf druipt is slechts een slinks opgetrokken rookgordijn. Uiteindelijk ga je namelijk door de knieën. White toont met Ode To Sentience wederom aan een van de vrouwelijke beste singer-songwriters van dit moment te zijn.
mij=Talitres / Munich
4 reacties