Ik kende Emmett Tinley al voordat ik wist dat er Emmett Tinley was. Hij zong toen bij The Prayer Boat en hun album Polichinelle was mijn muzikale ontdekking van mijn Ierlandvakantie 2000. Ik kreeg nog wel mee dat hij solo was gegaan, maar ik heb eigenlijk nooit de moeite genomen om zijn eerste album Attic Faith (2005) op te snorren. Mijn belangstelling werd echter weer gewekt toen bleek dat hij optreedt in het plaatselijke poppodium ter ere van zijn nieuwe album Emmett Tinley. Helaas voor mij ben ik dan op Crossing Border, waar ik die andere Ierse held van me, Gavin Friday, wil zien. Zucht, hoe krijgen ze het voor elkaar? Het tweede solo-album maakt dit nog vervelender, want, het album dat semi-akoestisch is gehouden, doet niet onder voor Polichinelle. Zijn prachtige Jeff Buckley-achtige stem, het sober gehouden instrumentarium met dromerig piano- en gitaarspel en die liedjes die een gevoelige snaar bij me raken. Wat wil ik nog meer van hem? Dit album is zo´n album waar je voor moet gaan zitten en dan niet gestoord moet worden. Praten is dan ten strengste verboden. Tinley heeft het woord. Prijsnummer is “Sooner or Later” dat voor het maximale gaat, mede door het heerlijke trompetgeschal. Het wordt een geweldig concertreeks komende novembermaand, maar ik wil het niet weten. Dat je het even weet.
mij=Mass Merket / V2
prima recensie, alleen zit het “trompetgeschal” in “sooner or later”.
Ga ik even checken. Misschien dat de mp3´s verkeerd getagd zijn door de platenmaatschappij of het ligt aan mezelf dat kan uiteraard ook.
prima recensie, alleen zit het “trompetgeschal” in “sooner or later”.
Ga ik even checken. Misschien dat de mp3´s verkeerd getagd zijn door de platenmaatschappij of het ligt aan mezelf dat kan uiteraard ook.
Verkeerd getagd dus, alhoewel ik het uit de tekst had kunnen halen. Maar je hebt dus helemaal gelijk.