Poëzie en muziek kennen een lange gezamenlijke traditie. Poëzie en popmuziek een iets minder lange, maar wel buitengewoon interessante gezamenlijke geschiedenis. Van de beatschrijvers die hun werk lieten ondersteunen door jazz, via de proto-hiphop van de Last Poets en de punk- en podiumdichters (Anne Clark, John Cooper Clarke) tot bijvoorbeeld David Berman van The Silver Jews. Een jongere loot aan deze stam is Pete Simonelli die zich laat begeleiden door zijn eigen band, Enablers. Maar de samenwerking is zo hecht, dat als het persbericht het me niet verteld had, ik Enablers als reguliere band had besproken. Weliswaar een band met een sterke nadruk op de teksten en voordracht van de frontman, maar toch. Want op het eerste gehoor is Enablers een band die de postrock-traditie van bands als Slint, Karate en Mogwai doortrekt en daarbij en passant de jazzcore van No Means No aanhaalt. Ze switchen makkelijk en als vanzelf van sfeervolle tracks als “Februaries” naar furieuze en ontploffende songs als “Tundra”. Uw recensent moet het doen met een eenvoudig schijfje in een nog eenvoudiger kartonnen hoesje, maar als je deze plaat in de winkel aanschaft, krijg je een genummerd exemplaar van de tot 1200 exemplaren gelimiteerde oplage, verpakt in een handgemaakt houten doosje.
mij=Exile on Mainstream / Suburban