Enchant heeft een soort magische klank in progkringen. Ooit op weg geholpen door Marillion’s Steve Rothery, in het voorprogramma van bands als Dream Theater, Spock’s Beard en Marillion op tournee geweest, maar na het album Tug Of War (2003) werd het stil. Zanger Ted Leonard ging aan de slag bij Thought Chamber, Affector en Spock’s Beard, Bill Jenkins ging op tournee met Sound Of Contact, rond Enchant was er alleen stilte. Tot er in 2012 ineens tourdata waren, met dezelfde line-up als op Tug Of War. En nu is er het eerste nieuwe album in een decennium, The Great Divide. Muzikaal zit het heel erg in de hoek van Spock’s Beard op dit album, vooral met de drumpatronen en de gitaarpartijen. “Within An Inch” is daar een mooi voorbeeld van. Voor een liefhebber van Spock’s Beard als ik moest dat bijna wel goed vallen toch? Nou nee. Na enige tijd valt me op dat bijna alle songs lang uitgesponnen zijn, met gedragen zangpartijen, mid-tempo en met buitengewoon beschaafde accenten. En daar zit ‘m het probleem. Ik mis het vol ingetrapte gaspedaal en het even lekker uit de bocht vliegen. Om maar eens in de auto-associaties te blijven: het is alsof de rij-examinator aan het stuur zit en laat zien hoe het allemaal moet. Reuze netjes, maar opwindend is anders. De productie is als altijd in handen van gitarist Doug Ott, maar in mijn achterhoofd bleef de naam Billy Sherwood rondzingen. Die staat voor mij bijna symbool voor perfect gemaakte platen die alsmaar niet tot leven willen komen. Datzelfde heb ik bij The Great Divide. Fans zullen al blij zijn dat er überhaupt nieuw werk is, de rest moet echt eerst even luisteren.
mij=InsideOut