Engineers – Engineers

De griep was mij veel te hardnekkig. Ik geloof wel dat ik geluk had dat ik er na een klein weekje van verlost was, maar vijf dagen in bed liggen is niks voor mij. De vierde dag durfde ik het weer aan om eens een muziekje op te zetten. Dat zijn toch ook een soort van vitaminen tenslotte. Omdat ik nog wat draaierig in hoofd en buik was, besloot ik maar een licht muziekje te kiezen: het debuutalbum van Engineers. Deze vier Londenaren hebben van hun debuut een prettige zweefplaat gemaakt, die blijft hangen in de dichte mist van Beta Band, Air en Doves. De gelaagde, breed uitgesponnen meerstemmige trips doen je vermoeden dat er nogal wat overdubs gedaan zijn, maar zijn ondertussen een mooi samenspel tussen de leadzang van Simon Phipps en de tweede stemmen van Mark Peters en Dan McBaen. Drie heren die allen ook nog eens een gitaar vasthouden. Dan McBaen voegt nog een extra laag toetsen toe aan het redelijk sobere drumwerk van Sweeney. Ondanks de drie gitaristen wordt er nergens een heftige gitaarmuur opgetrokken. Dat maakt dat ik me zo voor kan stellen dat er mensen zijn die na drie kwartier denken: ‘Trek nou eens een keer het gas open en laat die drie gitaristen eens flink uit de bocht scheuren.’ Gelukkig voor hen gebeurt dat ook in de epische afsluiter “One In Seven”. Ik had dat verlangen naar gitaarmuren overigens niet, want ik had nog immer koorts en dan is het prettig naar het plafond staren terwijl de heren in je oren ijlen.

mij=Echo / PIAS