Josh Ritter – So Runs The World Away

Er slipt wel eens een recensie tussendoor, het blijft mensenwerk, maar achter dit weblog zit een mailinglist waar de eindredactie van de verschillende recensies gebeurt. En daar discussiëren we soms over cd’s. Daar kwam ook de nieuwe plaat van Josh Ritter langs. Ik moet zeggen, ik was diegene die het inbracht, want ik had me nogal verbaasd over de positieve recensies van de laatste John Grant, op diverse plekken. Dat is een goede plaat, maar als ik die naast de nieuwe Josh Ritter leg, dan steekt die plaat van Grant toch wat bleekjes af. Vind ik dan. Maar, toegegeven wederom, ik ben een fan van Ritter. Gelukkig kreeg ik her en der wat bijval. Wat prettig is, want zo komen we een stapje dichterbij, bij de doorbraak van Ritter. Want wat is hij weer fenomenaal, So Runs The World Away, de nieuwe Ritter. Weer tjokvol met prachtige liedjes, puik georkestreerd en in goed Ritteriaanse traditie, ook weer met een aantal dooien. Het leven gaat niet over rozen immers en over de zelfkant zijn interessantere verhalen te schrijven. Ritter past hiermee steeds meer in de tradities van het Great American Songbook, zoals gevuld door mensen als Simon en Newman. Wat vooral opvalt is de schijnbare achteloosheid waarmee hij zijn liedjes schrijft en uitbrengt. Het zorgt ervoor dat de plaat meteen past als een warme jas. Na een keer horen krijg je het gevoel dat je de plaat al jaren kent. De plaat is, na het piano-experiment van de The Historical Conquests of Josh Ritter, weer iets meer gitaargeoriënteerd en dat vind ik toch zijn sterke punt. Er staat dus echt geen enkele zwakke song op. Ik stelde in de discussie van enkele weken geleden dat je van goede huize moet komen om hier nog overheen te komen en in die mening word ik bij iedere draaibeurt eigenlijk gesterkt. Die doorbraak, die komt op deze manier echt dichterbij…

mij=V2