Gelukkig, niet alles wat die Canadezen aanraken wordt geniaal. Sloppy Ground is zo suf dat ik zelfs vergeten was mijn gebruikelijke aantekeningen te maken. Oeps, ehm. Nou ja, Chenaux bespeelt allerlei snaarinstrumenten en zingt met klagerige, trillende Will Oldham-achtige stem zijn folky liedjes. Te lange liedjes. Hij en zijn groep improviseren en breien er negen in zevenenveertig minuten, waar ik na de eerste vier al het gevoel heb dat de plaat al uren speelt en nu toch wel zal zijn afgelopen.Tijdens opener “Am I Lovely” heb ik er nog zin in. De strijk- en snaarinstrumenten zoeken elkaar in een aarzelend intro en vormen langzaam een fragiele puzzel die net niet uit elkaar valt. Maar ook daar begint bij geconcentreerde beluistering het gejank van de violen, wat zeg ik, het algehele gejank, al tegen te staan. Het sleept zich allemaal tergend traag voort. En dat terwijl folk met een twist me normaal toch bevalt. Waar ligt het dan aan? Misschien is het de holle productie, veel hoge tonen, weinig diepte. Kortom, een schelle boel. “Boon Harp” klinkt bijvoorbeeld alsof een groep Schotse separatisten een straat verderop langs komen marcheren. Veel van de tracks hebben die ouderwetse (Britse?) dronesfeer, die je ook wel bij de wat toegankelijkere James Yorkston aantreft. Misschien dat zijn fans hier wat mee kunnen, ik pas.
mij=Constellation / Konkurrent