In de stationsmuziekwinkel van Eindhoven hebben ze K3 in het schap ‘metal/rock’ staan. Ik speelde met de gedachte om bij wijze van wraak alle cd’s van Within Temptation bij ‘Nederlands’ te zetten, maar dat bleken er teveel om onopvallend te verplaatsen. En toen viel mijn oog op de nieuwe plaat van Ernst van der Pasch. Dat ze die hebben! Ernst is die jongen van Het Klokhuis, die eigenlijk uit het theater geplukt is en die erg goed met een gitaar en een piano overweg kan. Zijn liedjes zijn mooier, slimmer en brutaler dan die van Acda en de Munnik. Wat zeg ik? Ik bezit Verdwalen, zijn eerste album, al een tijdje en de kwaliteit spat ervan af. Eigen smoel, meer eeuwigheidswaarde. Typisch een album om aan een Leuk Meisje te laten horen. Een praktijktest wijst uit dat ze dan schattig opkijkt en murmelt: “Ik had die cd van je nog geluisterd. Die jongen kan mooi pianospelen, maarre…” – verwachtingsvol kijk je haar aan en ze bloost – “maar die teksten…” Nouja, misschien was het dan toch niet zo’n leuk meisje. Enfin, dit tweede album borduurt voort op Verdwalen, haalt niet dat torenhoge niveau, maar het is in elk geval geen herhaling. Het resultaat is meer ruimte voor begeleidingsband De Amateurs, minder taalgrapjes (volgende keer graag weer meer!), meer ballads en postmodern navelstaren. Maar nog steeds met lol en lef. De zoektocht naar schrijnend mooie liedjes (zoals “Foto”) is ook weer geslaagd, dit keer heet het prijsnummer “Ik heb niemand nodig”. Ernst liegt trouwens: hij heeft jou nodig. Dit is muziek die met recht thuishoort in het Nederlandstalig-schap: alle overgewaardeerde Abelvopoelumiato’s verdienen hiermee vergeleken een rotschop naar de aanbiedingenbak. Ernst heeft alles om een hele grote te worden, maar ik hoop vooral dat-ie gewoon zichzelf blijft.
Ernst van der Pasch toert met de voorstelling
“Scherp blijven” door het land.
mij=Eigen beheer