Esben And The Witch – Violet Cries

Als je het schopt tot de BBC Sound Of 2011 poll, dan is er een goede kans dat je als band dit jaar een snelle groei door gaat maken qua populariteit. Dat Esben And The Witch er in stond verbaasde me overigens niets. Afgelopen jaar stonden ze in Nederland op London Calling, Walk The Line en op Le Guess Who? Andrew baalde op London Calling dat ‘ie niet in de zaal stond en het optreden van Esben And The Witch op een scherm bekeek. Blink en Gr.R. noemden ze op Walk The Line al geschikt voor Lowlands. Ramon voorspelde na Le Guess Who? dat na de release van de debuut-cd het volledig los zou gaan met deze belofte. Ik had spijt als haren op mijn hoofd dat ik geen fiets tot mijn beschikking had om me naar naar de Oude Gracht te snellen om te kunnen luisteren (en foto’s te maken) terwijl Tivoli volop en met groeiende opwinding twitterde. Nou, ik kan je vertellen: ze hebben allemaal volkomen gelijk gehad. Violet Cries lost alle geschapen verwachtingen met speels gemak in. De plaat kruipt onder mijn huid en geeft een prettig onbehaaglijk gevolg. Davies likt met het puntje van haar tong het randje van mijn oren. Ik sidder door haar dromerige zang. De duistere elektronica doolt door mijn haren en bezorgt me samen met de tegendraadse percussie een bad hair day waar je U tegen zegt. Als ik uiteindelijk aangekomen ben bij het relatief lange “Eumendes” ben ik elke keer de weg kwijt en vraag ik me af hoe het begin van het sprookje ook al weer was. Snel nog een keer lezen dat boek.

mij=Matador / V2