Het Zweedse Eskobar scoorde eens een bescheiden hitje met Heather Nova. Echt succesvol is de band hier helaas nooit geworden. Dit is wel anders in Duitsland, België en Frankrijk. Eskobar heeft ook de typische sound waar Scandinavische bands patent op lijken te hebben. Denk aan Mew, Kent en Saybia. Prachtige zwierende zangpartijen, melancholieke, breekbare en dromerige melodieën en gewoon hele sterke popliedjes. A thousand last chances is Eskobar’s derde album. Debuut Til We’Re Dead was voornamelijk indiepop met mooie ballads, het tweede album was veel electronischer en dit derde album is eigenlijk een mix van vele muziekstijlen. En dan bedoel ik akoestische ballades, country, jazz, folk, wave en electronica. Elk liedje staat op duidelijk op zich, wat er voor zorgt dat dit album niet echt één geheel is. Gelukkig doet dit geen afbraak aan de kwaliteit van het album. Gewoon elf sterke liedjes met een eigen karakter in plaats van één homogeen album, dat gelukkig ondanks de diversiteit ook erg compleet klinkt en sterk is afgemixt. Het geluid is misschien zelfs wel een beetje te smetteloos en clean. Deze productie geeft het album wel de typische frisheid en ruimtelijkheid die de band uniek en herkenbaar maakt. Zonder twijfel is A thousand last chances dan ook hun beste album tot nu toe. Met dan aank het meer volwassen geluid en de betere teksten. Een lekker album bij hartzeer en/of een kater, fijn album voor de koude winteravonden. Brrr lekker zwelgen….
File: Eskobar – A thousand last chances
File Under: Divers album met mooie popsongs
prima album, luistert makkelijk weg is niet echt experimenteel, het zit gewoon goed in elkaar.