De woensdag van Eurosonic / Noorderslag was eigenlijk de “geheime” dag voor File Under. Een hoop bandjes spelen op meerdere dagen en op woensdag kun je de hypes van de volgende dagen alvast aanschouwen. Met de nadruk op was, want of veel mensen hebben het trucje ontdekt of er zijn minder venues. Want er staan er dit jaar al op de woensdag rijen voor de diverse zalen. Maar File Under zou File Under niet zijn als wij ons niet naar binnen worstelen, of voor u een andere hype op gaan zoeken.
Die hype heet niet Ludovik Material. Ludovik Material is er in het kader van de focuslanden en deze Slovenen mogen laten zien wat ze kunnen. En dat is eigenlijk niet zo veel. Ludovik Material bestaat uit een drummer, die een computer aanstuurt, een gitarist en een volslanke zangeres, met een constante wardrobe malfunction. Ze zit er duidelijk mee, en volgens eigen zeggen zou het in Slovenie nog wel kunnen, maar hier in Groningen niet. Het heeft wat ongemakkelijks maar het haalt de aandacht weg bij het matige songmateriaal. De meest bijzondere naam van vandaag is Have You Ever Seen The Jane Fonda Aerobic VHS?. We kunnen overigens deze Finnen antwoorden dat dat niet het geval is. Wat die video betreft dan, dit bandje staat voor ons te spelen. Met de rock’n roll-uitstraling zit het wel goed, ondanks het lullige Casiootje. Met de muziek wat minder. Ze proberen het wel, maar het songmateriaal is nog te matig. Langer dan een kwartier is het niet houdbaar.
Geplaatst door File Under New Music op donderdag 14 januari 2016
Het Belgische Eriksson Delcroix is een wat schizofreen bandje. Vijf van de zes bandleden zijn een typisch countrybandje, waarvan de zangeres bewijst ook nog wat line dance-moves in huis te hebben, bandlid zes is een psychedelisch gitarist en een behoorlijk goede ook. Het levert een rare combinatie op, die ze zelf psychedelische country noemen. Het wil echter nergens beklijven, doordat de gitaarpartijen compleet los lijken te staan van de nummers. En daarmee wordt een in potentie interessante combinatie vooralsnog om zeep geholpen. Ieder land heeft zijn eigen Kensington. In Letland heet deze band Carnival Youth en daar zijn ze ongetwijfeld groot. En dat zou hier ook zomaar kunnen want hitpotentie genoem, maar het is allemaal, net zoals de Nederlandse equivalent, vederlicht.
Hoewel de blik van Eurosonic, dit jaar vooral op het oosten gericht is, staat er ook weer een heel peloton IJslanders op het festival. Svavar Knútur is er eentje van. Svavar is een aimabele IJslander, die enthousiast zijn nummers aan elkaar praat, de man is singer-songwriter en zijn folky nummers vallen vooral op doordat ze deels Duitse titels hebben, maar in het IJslands gezongen worden. Zingen is gezond volgens Svavar, dus moeten we allemaal meezingen, zodat we 120 jaar oud worden en nog heel lang zijn platen kunnen kopen. Svavars enthousiasme tilt het optreden naar een hoger plan. Het enthousiasme is er niet bij Alina Orlova. Althans niet zichtbaar, want deze Litouwse is het Engels niet zo heel goed machtig. Maar dat zit een goed optreden niet in de weg. Ze combineert de stem van Kate Bush met de expressiviteit van Tori Amos en begeleidt zichzelf op de vleugel. We noemen twee grote namen, maar Orlova blijft beslist in hun spoor ook door haar sterke eigen nummers. Een oud Russisch volksliedje, gloedvol gespeeld topt het af. Dit is misschien wel het hoogtepunt van de dag.
Dat een zanger het publiek in gaat om daar te zingen, dat hebben we eerder gezien. Ook een gitarist die in het publiek staat te spelen is niet bijzonder. Maar een gitarist die de gitaar aan een dame in het publiek geeft en vervolgens het drumstel afbreekt, om in het publiek weer op te bouwen, dat is bijzonder. The K. uit België doet het en bijzonder goed. De post-punk van band is sowieso erg fijn. Heerlijk nihilistisch geschreeuw. Ze hebben ook tijdens het optreden al amper genoeg aan het podium, want het stuitert fijn alle kanten op. Bij Hooton Tennis Club is het allemaal wat relaxter. Deze Liverpuldians halen hun inspiratie niet uit de eigen stad, maar van de andere kant van de oceaan. De eerste associatie is een band als Pavement. Britpop met een slacker-randje. Het klinkt ook niet onaardig, al zou een ietwat meer variatie in de nummers de band goed doen. Ook Brits zijn de jongens van WHITE, zo’n heerlijk niet google-bare naam. Ze komen uit Glasgow en doen de hele jaren tachtig nog eens dunnetjes over. Een soort van Duran Duran meets Billy Idol. We hebben het allemaal wel eens eerder en beter gehoord, maar voor een festival is dit fijn en dansbaar. Opvallend dat voor De Beurs, waar WHITE optreedt, geen rij staat, want dit kan zo ieder festival op. Neemt u dan Middlemist Red mee. Vooral als u graag Interpol zou boeken, maar deze jongens te duur vindt. Deze Hongaren kwijten zich voorbeeldig van hun taak, maar komen nog niet helemaal los van hun idolen, maar het klinkt niet verkeerd.
De heren van Black Heart Rebellion zijn al wat bekender, maar trekken nog geen volle zaal, op Eurosonic althans, met hun post-rock. Het podium staat bomvol, inclusief een harmonium en de heren spelen volledig in de mist. Het geeft het gloedvolle optreden van deze Gentenaren een nog wat mysterieuzer karakter. Hard en meedogenloos is het en dat is fijn zo aan de eind van een avond met een wat wisselende kwaliteit van de acts. Want afsluiter Mydy Rabycad, uit Tsjechië, doet ons hart niet sneller kloppen. Als men verteld had, dat dit de Tsjechische inzending voor het Eurovisie Songfestival was, dan hadden we het ook geloofd. Nee, de glamtronic van Mydy Rabycad gaat voorlopig geen potten breken. Daarmee zit de eerste dag van Eurosonic erop. Zoals gezegd, het aanbod is van wisselende kwaliteit en vooral de bands uit de focuslanden stellen teleur. Maar we mogen nog twee dagen en de selectie zal ongetwijfeld beter worden.