Eurosonic 2012 Napret – Woensdag

Ik vond het vorig jaar best een goed plan dat er een extra dagje aan Eurosonic geplakt werd. Een dag waarop bandjes optreden die op de donderdag, vrijdag (en misschien zelfs wel zaterdag) nogmaals zullen spelen. Zo kun je als toeschouwer er mooi voor zorgen dat je een gedeelte van de knelpunten die er immers altijd zijn in het stampvolle schema van Eurosonic wegpoetst. Vorig jaar maakten nog niet veel mensen gebruik van deze optie. Dit jaar waren er meerdere mensen zo slim om al op woensdag een rondje te maken lang Grand Theatre, De Spieghel en Vera. Dus ook deze woensdag waren er al de gehate, maar voor Eurosonic kenmerkende rijen. Om er vast lekker in te komen voor de donderdag en de vrijdag zeg maar.

Bij de bandjesafhaalplek is het nog lekker rustig en omdat we de auto in de grootste eenlaagse parkeerplaats van Nederland geparkeerd hebben die recht onder het Boterdiep ligt staan we binnen een vloek en een zucht op de Grote Markt. Dat moet ook, want daar begint bij het sympathieke Belgische combo Intergalactic Lovers onze 2012-route van Eurosonic.

mij=Door: Storm. Foto's: Klaas
Sinds ik Lara Chedraoui en haar mannen voor het eerst zag op Motel Mozaique en hun optreden als openingsact vanavond hebben ze het volgens mij poepie druk gehad. Ik kan me vergissen, maar hier en daar zijn de eerste wallen en grauwe randen om de ogen al zichtbaar. Da’s niet erg, da’s rock’n’roll. De tintelfrisse pop van de Belgen lijdt er in ieder geval niet onder. Die blijft met als heldere spil de stem van Chedraoui fier overeind. Dat ze dan een introtje verkwanselt, who cares. Dat merkt het pas binnengestroomde publiek echt niet. Toch noemt ze zichzelf een fool in de aankondiging van “Like A Fool”. Ach, zo’n meisje vergeef je zo’n foutje met alle liefde van de wereld. In de zaal staat het publiek er nog een beetje onwennig bij. Dat weet natuurlijk allemaal donders goed dat het de komende dagen nog poepzwaar gaat worden. Daarom is deze fijne poppy set van onze zuiderburen ook een prettige start. Geen gehaast, bijna geen gefreak, gewoon pop. De band heeft dan ook godallemachtig veel opgetreden het afgelopen jaar. Toch laten ze horen in liedjes als “Drive” dat ze wat speciaals onder de leden hebben dat ze net wat meer bijzonder maakt. Een prettige spanning als van een liefdevolle streling over een vermoeid lichaam na een intense nacht.

Ook in de Spieghel treffen we twee bandjes die zich gespecialiseerd lijken te hebben in prettige pop. In de benedenzaal pakken we nog net een staartje mee van het Noorse Razika. Vier jonge meisjes die me op 11 januari al doen mijmeren over de lente. Ho stop! Ik wil nog schaatsen deze winter dames! In vies en guur weer. Nu al aan geurende bloesem aan bomen denken, da’s niet goed voor mijn bioritme. Toch ontkom ik er niet aan. Het vleugje ska dat genoemd wordt in hun bio, dat hoor ik niet zo terug in speelse paar liedjes die we horen, maar dat de dames een goed gevoel voor frisse liedjes hebben en hun indiepop met mooie samenzang brengen staat buiten kijf. Snel maar eens een album van opsnorren.

Dat ga ik zeker ook doen voor Ewert and the Two Dragons. Deze Estse band is de verrassing van de avond. Het duurt wel even voordat ik zie dat Ewert geen twee maar drie dragons bij zich heeft. Omdat het zo ongeveer de enige gig is op dit tijdstip is er geen doorkomen aan in de kleine bovenzaal van de Spieghel. Het heeft wel wat weg van de blinde audities van The Voice of Holland. Camera’s zijn er namelijk genoeg. Ik tel maar liefst zes(!) filmcamera’s. Een volstrekt absurd aantal natuurlijk. Ewert en zijn mannen laten zich er niet door afleiden. Die gaan rustig door met hun ambachtelijke pop die prima aansluit op de Scandinavische traditie van een band als Friska Viljor. Af en toe als Ewert wat donkere regionen in trekt met zijn stem heeft ‘ie zelfs wel wat weg van wijlen Layne Staley. Daar houd ik wel van. Het geeft de band meer ballen en dat contrasteert wel weer mooi met de zorgvuldig bespeelde slide en metallofoon. Het optreden maakt me benieuwd naar hun album Good Man Down en het zou me niet verbazen als we Ewert And The Two Dragons deze zomer op de grotere festivals terug gaan zien.

In de Vera is ondertussen 2:54 begonnen. Maar het duurt even voor we binnen kunnen. Tot 3:15 ongeveer. Maar dat wordt wel beloond met de aanblik van Hannah en Colette Thurlow. op hun MySpace-pagina stellen ze dat zij alle noise maken, maar ten eerste valt het met noise best mee en ten tweede hebben ze nog wat bandleden meegebracht om hun songs te vertolken. Eigenlijk is het zelfs best braaf wat 2:54 laat horen. Lieve meisjesgazer zou ik het bijna noemen. Daarom is het best slim dat ze af en toe een rafeltje PJ Harvey erdoor roeren om het niet te gemakkelijk te maken. Van mij zou het allemaal wel wat rauwer mogen.

Dat rauwe kun je wat dat betreft beter aan Eins Zwei Orchestra wel overlaten. Ze staan dan wel niet op Eurosonic, maar op een van de vele spin-off die dit meerdaagse festival ondertussen kent. Op de Alles Los-labelnight spelen zij de tracks van hun vorig jaar verschenen ijzersterke plaat vol overtuiging. De stemmen van de Van Maurikjes blijven in de wall of sound aan shoegaze die de zeskoppige band produceert gemakkelijk overeind. Zelfs het ongeleide projectiel Pim van der Werken die met elke muur, deur en metalen pilaar zijn gitaar alles probeert te bespelen brengt de twee niet van de wijs. Met gave uitvoeringen van “100 Colors” en de zelfbenoemde hitsingle “Spiral” laten ze live nog eens goed horen hoe verdomd goed deze band wel niet is. Prettig is ook om te horen dat de band meer dan waarschijnlijk geen eenmalig project zal zijn. Naar het einde van de set toe wordt er namelijk een nieuw nummer gespeeld. Hoezee! Over de cover van “1979” ben ik in eerste instantie wat minder te spreken, maar naar het einde toe trekt dat gelukkig bij. Pa-pa-pa-end verlaat ik het Pakhuis.

Lisa Hannigan ontwijken deze Eurosonic editie is schier onmogelijk. Volgens mij speelt ze elke avond wel twee, drie keer. En dat is helemaal niet erg. Met een stem als de hare is dat ook geen probleem. Tikkie hees, bij vlagen verrassend bluesy. Haar songs kun je ook gemak op meerdere manieren vertolken. Akoestisch solo, of zoals nu in het Grand Theatre met zeven man sterk. Je hoort nu pas goed waarom Damien Rice eigenlijk helemaal niet zonder haar kan. Want solo, zonder Rice, is Hannigan misschien zelfs wel leuker dan wat Rice heeft laten horen de laatste jaren. Oh wacht, Rice heeft sinds 9 en de live-cd eigenlijk niets meer uitgebracht. Het zal toch niet…? Wat wel jammer is is dat het Hannigan en haar band niet lukt om de zaal het zwijgen op te leggen. Dat kon best eens komen doordat de grote zaal de vluchtplek voor rijontwijkers is geworden. Irritant is dat wel. Zelfs als Hannigan samen met John Smith als counterpart een bloedmooie ballade vertolkt verstomt het geroezemoes vanaf halverwege de zaal niet. Gelukkig is de oplossing ook voorhanden. Ik ga gewoon met mijn neus tegen het podium staan. Dan hoor je pas goed hoe soepel Hannigan gegroeid is en al lang niet meer bestempeld mag worden als het meisje van Rice. Hannigan is een volwaardige frontvrouw met een dijk van een band die geraffineerd haar folkpop brengt. Braaf maar waar.

Eigenlijk hadden we de avond af willen sluiten in de Vera bij 120 Days, maar de verleiding om nog even naar het Pakhuis te gaan en daar mee te deinen op André Manuels Dancing Dollekamp was toch te groot. Tukkers onder elkaar, zeg maar. Lekker een uur lang ouderwetse puprock, maar dan wel de typische Manuel knipoog. Een eigenwijze knipoog. Dus beginnen met een rookpauze, twee drummers op het podium en aller handen andere flauwekul aan opmerkingen die je bijna doet vergeten dat deze band met Ottoboy en Stiletto Henk-Jan Hoekjen in de gelederen als het moet elke andere band naar huis speelt. Heerlijk om mee te eindigen.