Eurosonic – Donderdag

Laat ik het vooral niet gaan hebben over de dingen die we (=ik en fotografe Marlou) gemist hebben op Eurosonic. Natuurlijk is de meest voor de hand liggende act om het festival mee te starten de Middeleeuwse metalband Corvus Corax met het koor Cantus Burana in de Martinikerk. Zo voor de hand liggend zelfs – verzin zelf maar even hoe zoiets ongeveer moet klinken – dat wij besluiten onze route te starten op de trappen die leiden naar naar de bovenzaal van Huis De Beurs.

Langzaam stroomt de aanvankelijk vrij lege zaal steeds voller om te luisteren naar de Nederlandse ‘supergroep’ – ook ik heb een hekel aan die term, maar als u een betere weet mag u het zeggen – Ghost Trucker. Met leden van Seesaw, Caesar, Kopna Kopna en Alamo Race Track gezamenlijk op een podium kan het allerlei kanten op gaan. Of het wordt een allegaartje of er ontstaat iets unieks of het gaat de kant op van het bandlid met de meeste inbreng. En zo te horen is dat laatste hier het geval. Ghost Trucker doet me vooral denken aan Caesar ten tijde van Leaving Sparks. Als liefhebber van dit album vind ik dat persoonlijk dus niet zo’n ramp. Vooral omdat de band er duidelijk lol aan beleeft en de karakteristieke stemmen van Roald van Oosten, Ralph Mulder en Asta Kat erg goed samen blijken te gaan. Hoewel de techniek niet helemaal wil meewerken (Roald:’Ben je eindelijk helemaal eenentwintigste eeuw en heb je een band met een computer, gaat dat ding meteen stuk.’) kan deze samenwerking worden beschouwd als een geslaagd onderonsje.

mij=Door André. Foto's: Marlou
Nu de zuurgraad in de benen nog dik in orde is, lijkt het ons een slim idee om de wandeling naar het enigszins buiten de route gelegen Simplon te ondernemen. Eenmaal daar begin ik te twijfelen of het nu wel zo'n slim idee was. Napoli Is Not Nepal blijkt namelijk helemaal niet de in het programmaboekje beloofde knip-en-plak jazz te maken. Wat dan wel? De twee Duitsers achter laptops 'trakteren' het matig gevulde bovenzaaltje op verknipte experimentele noise met snoeiharde beats. Zelf beleven ze er enorm veel plezier aan, maar geef mijn portie maar aan Schnauzie. Nu ben ik heus niet vies van dit soort laptopterreur. Deze twee heren weten mij gewoon niet te overtuigen. Ook al staat een van hen te grijnzen alsof hij Richard D. James zelf is: NINN is not Aphex Twin. Bij lange na niet.


We struinen weer terug naar het centrum om bij Huize Maas naar binnen te gaan. Hier pakken we in het voorzaaltje nog net het staartje van het Britse Mohair mee. De zanger ziet er uit als een Angus Young met Darkness-aspiraties. Ook de muziek inclusief de 'gilletjes' klinkt ongeveer zo. Tenminste, het nummer bij binnenkomst wel. Daarna vliegt het echt allerlei kanten (glamrock, britpop, sixties) waardoor ik het gevoel krijg dat ik naar een coverband met eigen werk sta te luisteren. Ik krijg te weinig van de band mee om er een definitief oordeel te vellen. Het klinkt allemaal wel retestrak en het Hammond-orgeltje pompt en zuigt zoals het hoort maar voorlopig is mijn voorzichtige conclusie dat Mohair een eigen smoelwerk ontbeert.

En dat is iets waar de Denen van Mew geen last van hebben. Mede dankzij het unieke hoge stemgeluid van Jonas Bjerre die boven de muur van geluid van de band lijkt te zweven. Hun muzikale achtbaan stuitert op onnavolgbare wijze over de tegendraadse ritmes heen. Gelukkig geven de sterke melodielijnen en meezingrefreinen genoeg houvast voor het publiek in de goed gevulde grote zaal. Mew wil en weet te overtuigen. Het is wel jammer dat ze dit deels trachten te bereiken door een geluidsniveau dat tegen de pijngrens aan zit. Helaas is er hierdoor weinig plaats voor de subtiliteit die op hun albums wel degelijk aanwezig is. Zo wordt zelfs het van oorsprong vrij ingetogen begin van de prachtige afsluiter “Comforting Sounds” overbodig bombastisch. Dat neemt overigens niet weg dat ik behoorlijk onder de indruk ben.

Het is dan ook eerst even flink overschakelen als we weer naar het voorzaaltje verhuizen voor het hier op File Under zo geliefde Washington die het een stuk subtieler aanpakken. 'Half of this band is pop, the other half is country', deelt zanger Rune Simonson ons mee. De jonge Noren hebben een nieuwe (oudere) gitarist meegenomen die met zijn typische countrylicks het geluid van de band nog meer richting de alt.kuntrie duwt. En dat is absoluut geen slechte zaak. De band is sinds ik ze de laatste keer zag duidelijk gegroeid en voelt zich veel meer op het gemak op het podium. Ik ben nog steeds van mening ben dat Washington met een hammond/pianomeneer op het podium live meer zou overtuigen. Desondanks heb ik wederom erg genoten van dit sympathieke bandje.

Terwijl de laatste tonen van Washington Huize Maas in dwarrelen, zijn wij alweer op weg naar Vera om het optreden van The Chalets uit Ierland mee te pikken. Met hun vrolijke indiepopliedjes kan er eigenlijk weinig mis gaan. En gelukkig is dat ook zo. The Chalets is een erg leuke band om naar te kijken. De twee zangeressen achter analoge synths met hun synchroondansjes, de vraag-en-antwoord-liedjes tussen de jongens en de meiden van de band en de geinige opmerkingen tussendoor; allemaal dik in orde. Toch gaat tegen het einde van de set opvallen dat het allemaal wel een beetje te veel van hetzelfde is en de echte knaller die heel Vera op zijn kop zou (moeten) zetten, uitblijft. De drie kwartier die de band mag vullen is dan ook net precies genoeg om de brede glimlach te behouden als we weer naar buiten te stappen.

Vrolijk huppelen we, zo goed en kwaad als dat nog kan, terug naar Huize Maas om te zien hoe Yonderboi het live aan zal gaan pakken. Aangezien hij zich op het recent verschenen Splendid Isolation wat meer is gaan richten op een rockende bandsound is de door hem gekozen aanpak wellicht verrassend te noemen. Maar of ik hier blij mee ben? De boi, die eigenlijk Laszlo Fogarasi heet, staat de hele tijd naar het scherm van zijn laptop te turen alsof hij verdwaald is in een Google-zoekopdracht. Hij maakt nul komma nul contact met het publiek. Links van hem staat een kale zanger ongeïnteresseerd mee te zingen en rechts zien we een gitarist braaf de met een druk op de muisknop ingestarte songs meespelen. Ik heb niks tegen laptopartiesten maar probeer er live in ieder geval nog wat meer mee te doen dan gewoon één op één de nummers van het album afspelen. Inspiratie is blijkbaar met Google nergens te vinden. Wat een zouteloos gebeuren. Hier had ik meer van verwacht. Toch jammer dat deze geslaagde eerste Eurosonic-dag met een teleurstelling moet worden afgesloten.