Eurosonic Vrijdag – Napret

Er is geen betere plek om de Eurosonic-vrijdag te starten dan bij de Coffee Company. We zijn net op tijd om het Noorse Philco Fiction een enigszins onwennige set te zien spelen. Dit is duidelijk geen band voor op klaarlichte dag. Even later in een stampvolle Plato spelen de Britse bleekneusjes van Veronica Falls wel een bijzonder leuke set. Nog nooit eerder meegemaakt dat het publiek de band een toegift geeft. Terwijl de bandleden de spullen alweer aan het inpakken zijn, komt er vanuit de Plato spontaan nog even een flink applaus opzetten.

mij=Door: Gr.R. en Blink. Foto's: Bart, Coen en Klaas
Het echte werk begint enkele uren later. In Simplon starten we bij de Denen van When Saints Go Machines. Twee man op toetsen, een drummer en een zanger met een werkelijk fenomenale stem. De man ziet er uit alsof hij dagen niet geslapen heeft, maar maakt door zijn heldere, vibrerende zang grote indruk. Deze band verdient absoluut meer aandacht.

Sterke zang zou misschien het optreden van de Duitse pianist Hauschka in de Schouwburg hebben gered, maar het moeilijke gedoe slaat volledig dood op het handjevol mensen in het publiek. Als hij bij het laatste nummer pingpongballen in de piano gooit en dan heel interessant laat zien dat ze door toetsaanslagen omhoog springen, verlaten we hoofdschuddend de zaal. Wat een pretentieuze flauwekul.
In de grote zaal van het Grand Theater is het ondertussen wel grote pret. Want daar gaan de Hongaren van Kerekes Band helemaal los. Turbofolk zullen we het maar noemen en vooral de fluit van bijna een meter is indrukwekkend. Alleen zijn de nummers nogal clichématig en na een keer of vier het zelfde trucje gezien te hebben, lopen we maar door naar Fiona Regan in de Machinefabriek. De Ierse singer/songwriter Regan schrijft best mooie nummers, maar kan ze niet zo goed voor het voetlicht brengen. De presentatie is namelijk bloedstollend saai. In een kleine intieme setting was dit waarschijnlijk best mooi geweest, maar nu slaat het volledig dood.
Op de Grote Markt doet De Jeugd van Tegenwoordig, dat wat ze het best kunnen, namelijk de Grote Markt platleggen. Het is best koud buiten, maar als de Jeugd begint, gloeit de warmte. Om me heen zingen de 12 jarige jochies alle teksten woord voor woord mee, maar ik luister vooral naar de geluiden van Bas Bron. De Jeugd van Tegenwoordig is goed, maar Bas Bron is geniaal. Die verdient een popprijs in zijn eentje.
Nadat we stranden in enorme rijen voor Eefje de Visser en School is Cool lijkt de vrijdagavond behoorlijk in het water te gaan vallen. De jochies van The Jacqueries uit Rome, die in de Muziekschool een verwoede poging doen om het Italiaanse antwoord op The Arctic Monkeys te worden, helpen ook absoluut niet. Het enige hoogtepuntje is notabene het dronken konijn dat een nummer mee doet. En als je het als band daar van moet hebben…
Maar gelukkig is er dan weer Philco Fiction. Na een enigszins valse start 's middags in Coffee Company revancheert de band zich volledig in het sfeervolle Kruithuis. Onder leiding van Turid Alida Solberg wordt een werkelijk schitterend en bezwerend optreden gegeven. De marionettenpop-bewegingen van Solberg doen wat ingestudeerd aan, maar passen eigenlijk uitstekend bij de muziek. Absoluut hoogtepunt van Eurosonic tot dusver en de broodnodige redding van de vrijdagavond.

Na een kort bezoekje bij de Belgen van Great Mountain Fire met hun springerige en ietwat monotone indie gaan we op zoek naar Der AA Kerk. Het is even wandelen maar dan heb je ook wat. Beste keuze van de avond, want we wandelen binnen bij de set van de Ierse troubadour Foy Vance. Een locatie met wi-fi, bakjes pinda's en de schitterende zang van Vance… alles valt op zijn plaats. Het publiek eet uit zijn hand en zingt keurig mee op zijn verzoek 'unless you're a real shit singer'. Met de onversterkte afsluiter “Hold Me In Your Arms” stuurt hij met gemak alle Ben Saundersen van deze wereld huilend naar huis. Wat een held!

In het Kruithuis is ondertussen het moeilijkdoenerij begonnen. Maar wat voor een moeilijkdoenerij! Het Poolse Paristetris lijkt de ambitie te hebben om John Zorn’s Naked City naar de kroon te steken en ze komen er verdomd dicht in de buurt. Net zoals gisteren bij Thulebasen komt het woord ontregelend naar boven, maar nu in een prettige wijze. Met onder andere een houthakker op drums en een vrouwelijke brulboei, die Mike Patton nog omver zou blazen gaat dit viertal los. Het geheel wordt uondersteund door puike visuals en dat geeft het optreden wat meerwaarde. Paristetris zult u niet op de reguliere festivals zien, vanwege veel te moeilijk, maar interessant en goed, dat was het zeker.
Net zo interessant als de Finnen van Murmansk. De band heeft een bassist die kan spelen en maakt daar gebruik van. Want alle nummers zijn opgebouwd rond bassriffs met een daarom heen fröbelende gitarist. Het geheel wordt bij elkaar gehouden door een zangeres dat uw buurmeisje had kunnen zijn, maar ondertussen de plinten van de muur zingt. Donkere, op wave gebaseerde rock, met wat My Bloody Valentine-gitaren. Dit is heerlijk! En dit zou het zomaar eens goed kunnen doen op een festival, in uw nabijheid!

Wat krijg je als je net iets teveel Red Bulletjes in Muse gooit? Dan krijg je 22. Ja, dat is een band, 22. Deze Noren zijn erg creatief met fluorescerende corpse paint en staan als een soort Teenage Mutant Hero Turtles op het podium en spelen inderdaad als een soort van Muse on steroids. Vooral de gitarist heeft teveel van die drab gezopen, want stuitert over het podium als een dolle. De heren kennen hun rockclichés en dat, in combinatie, met de stiekem toch wel goede nummers, maakt het in ieder geval een van de vermakelijkste optredens van de avond.
Het thema van Eurosonic is Ierland, maar vandaag zien we vooral Noren. Want ook Honningbarna, Honingbeer op zijn Noors, komt daar vandaan. Al roepen ze zelf dat ze van Mars komen. Honningbarna zingt ook in het Noors, maar dat maakt allemaal niet uit, want de aanstekelijke punkrock van deze Noren zingen we gewoon mee. De bassist is een harde werker in een overall, de zanger, die wel wat op Olga van de Toy Dolls lijkt, speelt een moppie cello en alle bandleden brullen hun koortjes mee. Origineel is het niet, maar lekker wel. Erg lekker zelfs.
De meest lelijke band van Eurosonic is Funeral Suits. Ze zien eruit alsof ze al weken rondtouren in dezelfde kleding en dat hun kappers dronken zijn, maar dat weerhoudt de band er niet van om wellicht de grootste belofte van Eurosonic te zijn. Ze eten van twee populaire walletjes, new wave en shoegaze, maar ze combineren dat bijzonder vernuftig. Joy Division meets My Bloody Valentine, met een vleugje Echo and the Bunnymen. Zoals dat hoort staat het oorverschroeiend hard, maar de goede nummers springen eruit. Move over, A Place to Bury Strangers, de Funeral Suits komen eraan!
Hoe ze het doen, ik weet het niet, maar ieder jaar staat er een goed Belgisch stonerbandje op het programma. Amenra zagen we er al en Drums are for parades schitterde vorig jaar. Dit jaar heet het Belgische stonerbandje Steak Number Eight en ja, het is alweer lekker! Knaapjes zijn het nog, ze wonnen de Humo Rock Rally in 2008, op hun 15de, en moeten hun eerste plaat nog uitbrengen. Maar ze spelen als een grote en hun stoner, met een vleugje metal doet heel Vindicat netjes met het hoofdje knikken. Goede band dit, hele goede band.

Na anderhalf uur (!) in de rij voor de Spieghel zijn we nog net op tijd binnen voor Veronica Falls. Opnieuw weten de vier Londenaren te overtuigen. Studentikozer kan bijna niet, maar er wordt ondanks de nonchalante houding bijzonder strak gespeeld en de samenzang van Roxanne Clifford en James Hoare is perfect. De nieuwe nummers zijn zonder uitzondering sterker dan de hitjes van het debuut. Deze band gaan we komende zomer zeker terugzien op de festivals. In maart schijnen ze alweer naar Nederland te komen voor een korte toer.
Don’t believe the hype is een gevleugelde uitdrukking en dat doen we dus wel. Daarom zijn we op tijd in Vera voor Iceage, want dat moesten we zien. En heel Eurosonic, op dat gedeelte na dat in de rij voor Veronica Falls stond, wilde erbij zijn. Don’t believe the hype dus, want als Iceage om acht uur, onaangekondigd, in de Vindicat had gestaan, dan was het niemand opgevallen. De punkrock van Iceage is namelijk beslist niet slecht, maar niet bijzonder. Al vinden ze zelf van wel, want na het tweede nummer moeten de fotografen al oprotten, althans die enkele die er nog staan, want de pit is intens en na 22 minuten vinden ze het wel genoeg geweest. Nogmaals, beslist niet slecht, maar de hype niet waard. En de vraag is of de band er zelf wat mee opschiet.
We blijven lekker hangen in de Spieghel en het kleine podium van de benedenzaal wordt klaargemaakt voor een 'surprise' optreden van The Asteroids Galaxy Tour. Zelden zoveel effectpedalen gezien op een paar vierkante meter. Toch staat alles redelijk snel opgesteld en wordt deze potentiële hitmachine door Willem Venema aangekondigd. Een aalgladde, maar prima set volgt.
Inmiddels heeft Go Back to the Zoo de spullen van het podium op de Grote Markt verplaatst naar het minipodium van de bovenzaal in de Spieghel voor een suprise set. De band lijkt niet heel enthousiast met het optreden zo midden in de nacht. Toch is opvallend hoe ontzettend strak de band is gaan spelen na de oneindige reeks optredens het afgelopen jaar.
En tsja, dan Rinus. Het gonst al de hele week door de gangen op Eurosonic… zanger Rinus komt optreden! En om klokslag half vier is het dan eindelijk zo ver. De zaal ontploft als de domme kermisklanken van Rinus opgestart worden. Tuurlijk, het is lekker gek en bijzonder camp maar het blijft een treurige vertoning. Die man had gewoon lekker in zijn bed moeten liggen. Net zoals wij, overigens…