Eurosonic Vrijdag – Napret

Dag drie van Eurosonic. De wallen worden wat donkerder. De baard groeit en de bril blijft moeilijk. Kortom, we worden per minuut hipper. Nog even en we gaan op echte muziekjournalisten lijken! En dat kan nooit de bedoeling wezen.

Nog mannen zonder baarden. Dat zijn ze, die van Tonbandgerät. Alhoewel, niet alleen mannen, want de bassist en de gitarist zijn van vrouwelijke kunne. Maar het ziet er allemaal fris en fruitig uit. Want zoals zovele bands op Eurosonic zijn ze nog piepjong. Of wij worden ouder, dat kan ook. Tonbandgerät speelt frisse popmuziek in de traditie van de Hamburger Schule. Maar zoals gezegd, ze zijn nogal jong. Hitje “Irgendwie Anders” is bijzonder aanstekelijk, maar voor de rest van het oeuvre geldt dat de band nog wat moet rijpen.

Ook uit Duitsland komt Honig. Honig is de band van Stefan Honig, uit Dusseldorf. Het eerste wat opvalt, als Honig opvalt, is dat hij net zo met de billen naar achteren staat als Blaudzun. En die connectie is helemaal niet zo gek. Want Honig is de perfecte band voor die mensen die vinden dat Blaudzun te ver doorgeslagen met zijn laatste werk. Honig speelt een kale versie van de indierock zoals Blaudzun die brengt en dat geeft veel ruimte voor dynamiek. Dat maakt dat Honig een van de betere optredens van Eurosonic geeft.

mij=Door: Gr.R. Foto's: Dennis
Het begrip “de lat hoog leggen” wordt naar volledige nieuwe hoogten gebracht door Rubik. Rubik wordt geafficheerd als de Finse Radiohead. Tja, dan vraag je om een kritisch oordeel. Want ze maken het niet waar. Niet dat het een slechte band is, integendeel zelfs, maar die Radiohead-referentie is te hoog gegrepen. De zanger heeft een hele aparte stem en haalt Thom Yorke-achtige hoogten. De band is adequaat en de nummers goed, al zit er nergens een uitschieter in. Eigenlijk moet ik meer aan Arcade Fire denken dan aan Radiohead. Ook het Britse Elephant maakt de naam en faam niet helemaal waar. Daarvoor is de aangekondigde dreampop teveel pop en te weinig dream. Als je de knop even omgezet hebt is het wel amusant, maar je weet meteen dat op deze wijze de band nooit door gaat breken.

En vervolgens komen we in een intellectuele spagaat bij Pertti Kurikan Nimipäivät. Deze Finnen zijn bekend van de documentaire The Punk Syndrome (trailer). Pertti Kurikan Nimipäivät is een punkband van een viertal geestelijk gehandicapte Finnen. Ja, inderdaad, de vergelijking met de Jostiband ligt direct op de loer, maar dat is niet terecht. Daarvoor is deze band gewoon te goed. OK, het is oldskool, recht voor zijn rap, punk, in de beste Boegiestraditie, we zijn in Groningen immers. En ja, er zijn veel betere punkbands, maar ook veel slechtere. De maniertjes van de zanger zijn niet veel anders dan die van een gemiddelde zanger van een metalcoreband. Alleen ziet hij er wat anders uit. Maar de band heeft een aantal puike anthems, met vooral slotnummer “Fuck the World” als hoogtepunt. Het enthousiasme overwint dan ook al vrij snel de gêne, bij het zien van de band. Want het is vooral heel erg leuk en je merkt aan alles dat de band er ook zichtbaar plezier in heeft. En het is uiteindelijk veel beter dan de Zanger Rinus van vorig jaar.
Waarna we na de gehandicaptengrappen over kunnen stappen naar grappen over foute Duitsers. Want de zanger van Garda gaat na het optreden, voor het eerst, een Patatje Oorlog eten. Een pommes krieg, aldus de olijkerd die naast me staat. Voor de rest is er weinig fout aan Garda. Garda komt, volgens eigen zeggen, uit Oost-Duitsland, zo oost dat het Polen hadden kunnen wezen. Maar daar is muzikaal niets van te horen. De toetseniste wordt gemist, vanwege ziek, maar daar merken we weinig van. Als we een referentie moeten noemen bij de indierock van Garda, dan is het Counting Crows. Met een alt.country tickje, vooral als de pedalsteel erin komt. Zanger Kaj Lehman heeft een zo’n mooie kraak/snik in de stem als Phosphorescent’s Matthew Houck. Het concert is mooi ingetogen, maar de band mag het bij tijd en wijle graag laten ontsporen. Indrukwekkend optreden.

In het Newscafe herleven ondertussen vroegere tijden, want het Franse Jupiter speelt er oldskool disco, met een moderne beat. Dat wel. De synthesizer zijn van degelijke Moogkwaliteit, de zangeres goed, maar onhandig, want onder haar handen sneuvelt het halve podium. We vergeven het haar en gooien er nog wat danspasjes tegenaan. Minder onhandig en nog veel beter is Karin Park. Een bijzondere podiumpersoonlijkheid en ze weet, samen met haar broer David op drums en baspedalen, een stevige show weg te zetten. Ook Park experimenteert graag met de Moog en is niet bang om een keytar in te zetten. Haar stem wordt vergeleken met The Knife’s Karin Dreijer, maar haar optreden heeft meer body.
Voordat we los gaan op Huaratron is het eerst nog even tijd voor Captain Capa. Ook deze band komt uit Duitsland, maar tapt uit een heel andere vaatje dan de rest van de Duitse bands op deze avond. Ravepunk is de beste omschrijving en we doen geen moeite om uit de moshpit te blijven. De nummers zijn niet allemaal even sterk, maar het enthousiasme vergoedt alles. Waarna de voetjes definitief van de vloer gaan bij Huoratron. Op een festival waar Finland in het middelpunt van de belangstelling staat, hoort een Fin ook af te sluiten. Hard en meedogenloos is het. Aku Raski weet in zijn eentje, met een boel elektronica een geluid neer te zetten waar menig band moeite mee heeft. Vooral als het tempo omhoog gaat, gaat Huize Maas uit zijn dak.

Drie dagen Eurosonic. De teller stond gisteren op veertien landen en daar hebben geen winst op kunnen scoren. Het blijft een indrukwekkend aantal en het blijft het leukste van Eurosonic. De Europarondreis in je eigen land. Er volgt nog een dag Noorderslag, maar het festival is nu al geslaagd. Al is het wat harder werken met een ploegje minder als vorig jaar. Het keuzes maken was nog nooit zo belangrijk. Maar dat doen we volgend jaar met liefde weer.