Dat doen ze toch knap. Zet de woorden 'Amerikaans' en 'emo' in één zin en ik voel normaal gesproken al een flinke allergieaanval opkomen. Maar ik moet het toegeven, Evaline heeft met Woven Material een album gemaakt waarbij de emo-invloeden mij niet gelijk jeuk bezorgen. De heren geven er dan soms ook wel een klein likje post-rock aan, al blijft dat wat beperkt tot pingelende en uitwaaierende gitaren. Het doet mij bij vlagen ook heel erg denken aan U2; zanger Richard Perry klinkt dan ook wel als Bono met wat extra hartzeer. Dat de band in het verleden meer aan punk deed is eigenlijk niet meer te horen, al klinkt de band wat stoerder op de EP Postpartum Modesty, a Portrait of Skin uit 2008, dat overigens verscheen op het Maverick label van Madonna. In die tijd vertrok ook drummer Steve Forrest naar Placebo. Na de redelijk frisse openingsnummers van Woven Material blijft het album helaas niet over de hele linie even sterk. Zo rondom “Feeding” begint het album aardig in te kakken en weten ze mij als luisteraar niet meer direct in te pakken. Dat rijmt. Het draalt een beetje door en die rustige ballad-achtige nummers klinken zelfs wat verveeld. Pas bij “Overwhelming Shapes”, na een minuutje of drie, trekken ze mijn aandacht weer als er een dwingend instrumentaal tussenstukje wordt gespeeld. Misschien was ik dan toch even die zang zat. Het gekke tussenstukje in “No Time To Breathe” vind ik grappig, maar de zang van Perry op het begin van “All In My Mind” komt daarna toch weer wat te onnatuurlijk over. Gelukkig volgt er dan nog een flink stevig slot, dat mogen ze van mij veel vaker doen. Aardig bandje dus, zolang ze zich niet te veel op glad ijs begeven.
mij=Riverman / V2
4 reacties