Ewert And The Two Dragons

Thuis met kerst
Het is hard gegaan met de Estlandse band Ewert and the Two Dragons. In 2009 brachten ze hun eerste album The Hills Behind the Hills uit; een wat onopvallend en experimenteel folkalbum dat in het algemeen aan publiek en pers voorbij ging. Hun opvolger Good Man Down deed meer stof opwaaien. Single “(In the End) There’s Only Love” werd een regelrechte radiohit in de Baltische staten. Op de Estonian Raadio2 Annual Ceremony sleepten ze maar liefst 3 awards binnen (beste single, beste band en publieksfavoriet). Binnen no time was Ewert and the Two Dragons geen obscure folkband meer. Prompt werden ze tot de “Crown jewel of Estonian music” gebombardeerd. Ook buiten de landsgrenzen werden de nodige potten gebroken: een uitgebreide tournee in 2012 door Europa volgde op het Baltisch succes. En afgelopen herfst werden als kers op de taart de Verenigde Staten aangedaan.

File Under sprak met zanger Ewert Sundja en gitarist Erki Pärnoja, luttele uren voor hun show in de Paradiso. Twee hoogblonde, bebaarde Estlandse jongens. Verlegen, vriendelijk, en vermoeid. Erki is de charismatische van het stel en voert het woord, Ewert luistert teruggetrokken toe en vult in fluistertoon zo nu en dan Erki’s woorden aan. Doorbraakjaar 2012 is ze niet in de koude kleren gaan zitten. “Dit is tot nu toe voor ons de langste toer ooit” zucht Ewert, glimlachend. “Sinds maart hebben we twee weken vrij gehad. Nu zijn we al twee hele maanden achtereen op pad.”

mij=Interview: Guus.
Maar ontevreden zijn ze allerminst. Ze lijken het succes nauwelijks te kunnen bevatten. Erki verklaart “Dit is wat we altijd gewild hebben. Zo lang ik me kan herinneren maken wij muziek en proberen we ervan te leven. Wat dat betreft is er weinig veranderd.” Het moet surreëel zijn voor de twee heren, sinds jaar en dag actief zijn maar grotendeels onopgemerkt blijven. En vervolgens in een stroomversnelling terecht komen die je tot ver buiten je eigen land voert. De start van deze stroomversnelling is voor de band niet moeilijk te dateren. Die vond plaats zo’n tien maanden geleden, op het befaamde Eurosonic festival in het Hollandse Groningen. Erki glundert. “Het was na die januari, toen we op Eurosonic gespeeld hadden. We merkten dat dingen begonnen te veranderen. We konden het niet meer bijhouden – nieuwe shows erbij, alle publiciteit. Het was ongelofelijk.” Maar succes hoeft niet altijd profijtelijk te zijn voor een beginnende band. Het kan zowaar uitvallen als een kus des doods: de band worden van ‘dat liedje’, het kortstondige leven beschoren zijn van een eendagsvlieg. Bovendien is commercieel welslagen een no-go zone in de indiescene waar authenticiteit hoog in het vaandel wordt gedragen. De band haalt zijn schouders erover op. “We plukken alleen de goede dingen van ons succes. Estlanders zijn rustige mensen – wij zijn rustige mensen. Dus iedereen blijft er heel cool onder. Natuurlijk is er de interesse van de grote media, maar die interesse lijkt oprecht en ons hele album is goed ontvangen. We zijn niet de band van alleen ‘dat hitje’ geworden.” Duidelijk.

Hoe dan ook, een goede oogst schepte hoge verwachtingen voor de volgende. Veel bands botsen tegen het principe van ‘de moeilijke tweede’ aan. Een debuutplaat kan men zijn hele leven over doen, een vervolg hierop moet altijd in een nauwer tijdsbestek vervaardigd worden. Bovendien zal het nieuwe werk altijd met de voorganger vergeleken worden. De heren lijken zich hier niet mee bezig te houden. Erki legt uit: “We zijn super enthousiast over ons nieuwe werk. We spelen enkele nummers al een tijd live en het publiek is louter positief. Na al het toeren kunnen we niet wachten de studio weer in te gaan. We zijn beter geworden als band en we willen laten zien waar we op dit moment in ons leven en in de muziek staan.” Toch sluipt er even een twijfel in. “Voor ons is de nieuwe plaat sowieso al geslaagd. Of dat voor het publiek ook zo is, is natuurlijk altijd een tweede vraag.” Ewert vervolgt: “Maar de druk voelen we niet.
a
Voor maar weinig bands is het weggelegd om te kunnen leven van muziek. Over het antwoord op de vraag wat nou het beste is aan het muzikantenbestaan hoeft Erki niet lang na te denken. “Het simpele feit van muzikant zijn en toeren! Dát is het beste, het is iets wat wij altijd al wilden doen. Elke dag spelen. Elke dag voor een ander publiek staan. In verschillende steden. Waar dan ook.” De vaders en moeders thuis lijken zich ook geen zorgen meer te maken. “Niet meer, gelukkig”, lacht Erki. Ewert grinnikt “Ik denk dat in het leven van elke muzikant er op een gegeven moment een moeder was die zei: “Wanneer ga je nou eens een echte baan zoeken?! Dit werkt niet!” Maar daar zijn we tegenwoordig voorbij. Iedereen steunt ons. Ze zijn trots.

Het eerste gedeelte van 2013 is de band van plan terug te komen naar Nederland, maar ook staat een nieuwe toer door de V.S. op het programma. Vervolgens een welverdiende verpozing om energie op te doen voor het opnemen van het nieuwe album. Maar eerst: de huidige tournee. Zwitserland, Oostenrijk, Slovenië, Hongarije en België zullen nog aangedaan worden. “Deze twee weken zullen snel gaan. We hebben nog steeds veel energie” houdt Eriki moedig vol. En daarna? Ewert begint te glunderen. “Ik kijk vooral uit naar kerst.” Erki zwijmelt mee “Ah, ja: Kerst. We zijn thuis met Kerst.”