Extreme

“Ik noem het liever reforming the band“
Na hun wereldhit “More Than Words” in 1991 viel het Extreme niet mee om aan de verwachtingen van publiek en platenmaatschappij te voldoen. In 1996 werd het bijltje erbij neergegooid. Tot deze zomer, toen de heren na omzwervingen in diverse bands en projecten weer met een uitstekend nieuw album op de proppen kwamen. De pret was hoorbaar terug. Aan de vooravond van het concert in 013, Tilburg op 3 november sprak File Under met gitaarvirtuoos Nuno Bettencourt.

Hoe is het om terug te zijn na al die jaren? Hoe begon het trouwens, was het met dat reünieoptreden in Boston een paar jaar geleden?
Nou, ik noem het liever geen reunie, ik heb het liever over reforming the band. We waren toevallig op dezelfde plek en van het een kwam het ander. Zelf had ik net een project achter de rug waar ik een wat nare smaak van had overgehouden. Satellite Party met Perry Farrell werd niet wat ik ervan verwacht had. Daarna zijn we eens samen gaan jammen en het ging eigenlijk verder vanzelf.

mij=Interview: Prikkie
Je hebt Kevin Figueiredo als drummer meegenomen uit eerdere projecten. Was dat vanzelfsprekend?
Ja, eigenlijk wel. Pat Geary was niet geïnteresseerd – hij is overigens wel bij ons management betrokken – en van Kevin wist ik toen ik hem acht jaar geleden ontmoette al dat ik lang met hem zou blijven samenwerken.
Hij schrijft ook veel mee aan allerlei tracks.
Klopt. Vaak wordt het vreemd gevonden dat een drummer componeert. Maar dat hij veel van maatsoorten weet wil niet zeggen dat hij verder geen verstand heeft van muziek. Bovendien is ritme is bij onze muziek essentieel en alleen al daarom mag je zijn rol niet onderschatten. Hij is belangrijk geweest en verdient gewoon de credits voor zijn bijdragen aan die songs. Maar hij is sowieso een fantastische drummer. Je moet maar eens komen luisteren wat hij met de oude nummers gedaan heeft, hij heeft er echt een dimensie aan toegevoegd.
Moest er nog oud zeer uit de weg geruimd worden voor jullie weer samen aan de slag konden?
Ach nee, zo'n band is als een gezin. Er ontstaan irritaties zoals je die met een broer kunt hebben. Dan zie je elkaar misschien een tijdje niet, maar als je elkaar weer treft, merk je dat die irritaties eigenlijk niet zoveel voorstelden.

Bij een van de tracks, “King of The Ladies” – een van de beste tracks vind ik -, hebben nog twee anderen meegeschreven, Anthony Resta en en jullie oude bassist Carl Restivo. Hoe kwam dat tot stand?
Zij hebben ideeën aangedragen die uiteindelijk in deze song terecht kwamen. Anthony Resta kwam met wat programming-ideetjes en Carl Restivo heeft bijgedragen aan de tekst van het nummer.
Hoe lang heeft het geduurd om het album op te nemen? En hoe lastig is het om als producer te zeggen dat het zo goed is? Ik kan me voorstellen dat je steeds weer denkt 'misschien kan dit nog net iets beter'…
We hebben er in totaal zes maanden aan gewerkt, dat is een normale periode denk ik. Je kunt wel een of twee jaar in de studio gaan zitten, maar volgens mij wordt het daar niet beter van. Bovendien wil ik op een gegeven moment het podium op, dat is voor mij het leukste.
Ik vind het bij jullie altijd zo opmerkelijk dat jullie heel commercieel klinkende songs met een flinke lading funk schrijven, terwijl je tegelijkertijd niet hoeft te twijfelen dat jullie een rockband in hart en nieren zijn. Hoe ben je aan je gitaarstijl gekomen?
Ach, dat is helemaal niet zo opmerkelijk, hoor. Ik luisterde vroeger zoals iedereen naar de bands van die tijd, Led Zeppelin, Queen, Aerosmith en Van Halen. Dat waren evenmin straight rock bands, ook zij hadden er de nodige funk in zitten. Daarnaast ben ik altijd een groot liefhebber geweest van de muziek van Prince en James Brown. Het is voor mij nooit een bewuste keuze geweest om zo te gaan spelen, het was een logische ontwikkeling voor mij.
Ik zal vast niet de eerste zijn die het vraagt, maar was de enorme hit “More Than Words” misschien ook het begin van het einde voor jullie destijds? Ineens had iedereen een beeld van jullie als de band van die ballad, terwijl jullie toch vooral een rockband zijn. Ik vind III Sides To Every Story nog steeds een waanzinnig goed album, maar destijds voldeed het niet aan de verwachtingen van het publiek dat jullie van “More Than Words” kende.
Ik ben het niet met je eens dat “More Than Words” niet representatief zou zijn voor Extreme. Wij waren altijd een band die ook gevoelige ballads speelde. Tja, was “More Than Words” een zegen of een vloek? Als het alternatief is dat je niet zo'n enorme hit hebt, maar misschien wel langer als band doorkunt, dan kies ik voor de hit. We hebben met die song heel veel mensen geraakt en volgens mij is dat precies wat je als muzikant wilt bereiken.

Komt er misschien nog een live-album van Extreme? O ja, mijn hoofdredacteur wilde ook nog weten of je nog een solo-album uitbrengt.
Haha, nee, dat soloding heb ik gedaan en dat is genoeg geweest. Een live-album zie ik ook niet gebeuren. Ik heb daar niet zoveel mee, omdat het per definitie een slap aftreksel is van het optreden, doordat je de beelden, maar ook de sfeer niet kunt weergeven. Al denken we wel over het opnemen van een paar shows voor een live-dvd.
Is het een groot verschil met de vorige periode als Extreme voor wat betreft de stand van de muziekindustrie? Het moet nu een stuk lastiger zijn om rond te komen van je muziek.
Ach, het downloaden maakt wel dat je minder verkoopt. Op dit moment zullen alleen bands als U2 er nog van kunnen leven. Tegelijkertijd moet je misschien concluderen dat het lange tijd uit evenwicht is geweest. Muziek draait om optreden en platen zijn een promotiemiddel, meer niet. In die zin is de situatie misschien juist nu zoals 'ie zou moeten zijn. We hoeven nu ook niet elke negen maanden een album uit te brengen om in de aandacht te blijven.
Ik verheug me er in elk geval op om op tournee te gaan en mijn muziek live te laten horen aan het publiek. We zijn bovendien een stuk beter geworden na al die jaren, dat zul je wel horen als je komt kijken.
Dat ben ik zeker van plan.
Mooi. Come and say hi.