FabrIQ Den Bosch – napret

Stukjesschrijver lijkt zo’n makkelijk baantje, maar soms gaat het niet zoals gepland. De vraag was of ik, als ik naar het fabrIQ-festival ga, ook meteen een stukje voor File Under wil schrijven. Ach ja, ik ben de beroerdste niet, en na het schrijven van een stukje voorpret had ik er best zin in. Het zou echter anders gaan en het is een stuk geworden van de ‘do’s’ en de ‘don’ts’ van een festival, de muzikanten, het publiek en uw recensent zelf.

Allereerst moet ik even wat sfeer schetsen: het was in huize Ewie door een lichte griep en een stevige verkoudheid geen geweldige week. Het festival moest de laatste beetjes aan virus wegwerken, en ach ja, wild springen en dansen zou het gezien het muzikale karakter toch wel niet worden. Ook begreep ik dat er geen fotograaf beschikbaar was voor foto’s voor File Under, al blijkt er achteraf toch wat vastgelegd te zijn.

mij=Door: Ewie. Foto's: Riny
Doordat we nog niet topfit waren kwamen we die dag langzaam op gang, maar met de auto was het slechts drie kwartier rijden. De locatie was bekende kost voor ons (en de TomTom). Er was dus geen reden tot paniek tot het verkeer langzaam ging rijden en stil ging staan: file. Een twintigtal minuten vertraging betekende het missen van het begin van de Amerikaanse opener Brosque Brown. Helaas. De eerste 'don't' heb ik hier voor mezelf te pakken: ga op tijd van huis!
We weten wel waar we De Verkadefabriek kunnen vinden, maar we zijn niet bekend met de binnenkant van het gebouw. Zo lopen we via de incheckbalie achteloos een gang in. Hieraan zit de grote zaal en daaruit klinkt muziek: Awkward I. Een zitplek is snel gevonden en behalve een goed ingespeelde band, inclusief drie Hospital Bombers-leden en Diederik Nomden, blijkt het qua akoestiek een prachtlocatie. Tot bovenin is een heerlijk zacht en gedetailleerd geluid te horen. Hier hebben we een 'do' te pakken: festivals blijf vooral Awkward I boeken. En nog eentje voor ze: wat een geschikte zaal is dit!
Alles lijkt weer op de rit om, na een verplichte rust door het tijdschema, een doorstart te maken bij Karl Blau die in de kleine zaal speelt. Karl Blau is gehuld in legerkloffie en verder slechts gewapend met gitaar en effectspullen. De Amerikaan komt vriendelijk over, echt iemand om een gezellige avond mee te hebben. Zijn liedjes zijn echter minder boeiend: dat vindt althans een deel van het publiek. Mensen verlaten de zaal, en dat is in deze zaal zeer storend. Daarnaast lijkt het idee om mensen vast te houden door afwisseling te zoeken met een apparaat dat loops op kan nemen, een goed idee. In de praktijk betekent dit echter dat steeds meer mensen de zaal verlaten. Ikzelf heb het ook gehad. Niet zozeer door de muziek, maar wel door een irritante kriebelhoest. Ik wil drank. Nu komt er een hele rij 'don'ts'. Allereerst voor de muzikant: overschat een loop-apparaat niet. Dan eentje voor de organisatie: voorkom geloop in deze zaal, eruit is eruit, en er dan geen mensen er meer in. En tenslotte eentje voor mezelf: neem als je verkouden bent snoepjes mee om op te zuigen, of (illegaal) drank.
Eigenlijk was het niet zo erg om Karl Blau achter ons gelaten te hebben. Even wat drinken en dan hoppa naar de ook op dat moment spelende Kria Brekkan. Snel dus even gloeiende hete thee gekocht en dan weer de grote zaal in. Helaas! Daar staat een mijnheertje en die laat ons er niet in met drank. Dat betekent dus noodgedwongen een time-out. Als dan de thee op is en we eindelijk binnen zijn dan kunnen we nog net een nummer van Brekkan meepakken: prachtig pianogepingel ('do'), maar die kinderlijk stem is mij wat teveel van het goede ('don't'). Ook een 'don't' voor de organisatie omdat ik geen weet heb van de drankregel. Een boekje was handig geweest. En ook een 'don't' voor mij, want ik had dit kunnen verwachten in een theater.
Hierna weer een gedwongen rust en dan op naar de jonge en met een prachtige stem gezegende Jessy Fortino alias Tiny Vipers. Het is echter een muzikale trip van een half uur zonder publieke interactie ('don't'). De mensen zijn echter muisstil ('do'). Weggaan zonder te storen kan absoluut niet in de kleine zaal. Toch doen mensen dit, en vooral als er een loop-apparaat gebruikt wordt. Maar deze had ik al genoemd als 'don't'. De lijn voor het verdere festival lijken we weer te pakken te hebben.
De doorsteek naar de grote zaal waar Thus: Owls speelt, is snel gemaakt. Weer viel op hoe prachtig het geluid in deze zaal is. Maar wat mij betreft ook hoe veilig hun muziek is. Nergens gaat het over een muzikale grens, en als dit dreigt dan gebeurt dit nog gecontroleerd. Een wat saai zingende zangeres waar ik na twee nummers genoeg van heb, helpt ook niet mee. Hoe goed het ook gedaan is: ik mis bezieling. Volgens mij zijn veel mensen het echter met mij oneens gezien de reacties in de zaal. Een 'don't' voor de muzikanten: hou het niet te netjes. Verder is echter alles onder controle. Tot dat moment….

Onze magen knorren en rond half zeven is geen slechte tijd om wat te eten. Aangezien verdere info ontbreekt moesten we zelf op zoek naar een eetplek en die is snel gevonden in het eetgedeelte van het café in de Verkadefabriek. Er waren echter meer mensen op dit idee gekomen en we besluiten een kwartier te wachten tot we aan de beurt zijn. En hier gaat het helemaal fout. Dat kwartier wachten is het begin van nog meer wachten: op het bestellen zelf, maar vooral op het eten inclusief een zoekgeraakt bonnetje van de bestelling. Twee uur laten verlaten we de eetgelegenheid. We hebben ondertussen Cedarwell en The Tallest Man On Earth van het gedeelte bij het poppodium W2 gemist. Een 'don't' hier voor de organisatie: eten moet goed maar wel snel kunnen. Geef aan waar dit kan. Een 'don't' voor het eetcafé: het duurde eindeloos, raak geen bonnetjes kwijt. En een 'don't voor mezelf: informeer vooraf hoe lang het gaat duren als je ergens gaat zitten.
De lol van het festival was er wel vanaf. Bij W2 speelt ondertussen Megafaun. We komen tegen het einde van het optreden binnen bij een experimenteel gedeelte dat een nummer erna overgaat in een band die zo op Woodstock had kunnen staan. Allemaal best aardig, maar ik heb ze beter gehoord in dit genre. De mensen zijn echter gewillig en de band heeft er zichtbaar plezier in. Het zal dus wel aan mijzelf liggen. Hier een 'don't' voor mezelf: oordeel niet als je niet goed gemutst bent.
En eigenlijk hoeft het dan niet meer. Ik vind genoeg festival voor vandaag. Er speelt nog het e.e.a. bij Plein 79, maar gezien het tijdstip voor iemand die de volgende dag vroeg op moet, mijn humeur en omdat ik niet weet waar ik deze speelplek kan vinden, houden we het voor gezien. Hier even een 'don't' voor de organisatie: zorg dat er voldoende info is voor mensen die niet bekend zijn in Den Bosch.
We zijn er dan echter nog niet: de thuisreis gaat door waar de dag zich langzaam aan in heeft ontwikkeld. We belanden in een file, en dat op zondag. Een uur later dan gepland komen we thuis: moe, maar niet voldaan. Een volgend jaar beter, hou ik mezelf voor. Gezien de opkomst en het enthousiasme van de mensen is de organisatie vast tevreden over het verloop ('do''). Ik heb een andere mening ('don't').