Inmiddels zijn de bandleden zelf hun midlife crisis gepasseerd en een tweede relatie gestart met hun oude liefde: Faith No More. De vriendschap tussen de bandleden en de gezamenlijke passie voor muziek was een grotere drijfveer voor de reünie in 2009 dan geld, zoals bij veel andere reünie-acts. Veel haast om veel te gaan touren hadden ze dan ook niet. Het nieuwe materiaal kwam bijna als vanzelf, als brandstof voor het vuur in die relatie. Achttien jaar na Album of the Year en drieëntwintig na het succesvolle Angel Dust is Sol Invictus verrassend sterk geworden. De productie is wat ruwer en losser dan die laatste twee platen in de jaren negentig en je hoort dat het met plezier is gemaakt. Dat levert een minder geforceerde plaat op, waar gelukkig ook is gezocht naar vernieuwing en waar de scherpe randjes niet zijn verdwenen. Mike Patton is bijna vanzelfsprekend in vorm. Omzichtig of vloeiend, fel of maniakaal bijtend, het blijft indrukwekkend wat die man in huis heeft. Maar ook bassist Billy Gould, die een groot deel van van het album in elkaar zette, is op dreef (neem “Matador” bijvoorbeeld). Ook Mike Bordin speelt nog steeds strakke drumpartijen (“Superhero”) en gitarist John Hudson, die nog steeds onder het juk zit van zijn succesvolle voorganger Jim Martin, kan ook bij momenten excelleren (vooral op “Separation Anxiety”). Samen met “Black Friday” zijn voornoemde nummers hoogtepunten op het album, al vergde dat soms wat luisterbeurten. Nummers als “Separation Anxiety”, “Rise of the Fall” en “Matador” kenmerken zich ook door een boeiende doorontwikkeling in de tweede helft, wat het geheel smeuïg houdt. Daarentegen blijft het soms ook te vlak, zoals bij “Sunny Side Up”, de zwakke afsluiter “From The Dead”, of “Motherfucker”, dat wat geforceerd klinkt (maar dan wel weer in je hoofd blijft hangen). Met die zwakkere momenten vind ik het album als geheel geen nieuwe klassieker in de dop zoals Angel Dust of The Real Thing, maar na zoveel jaar pauze klinkt Faith No More alles behalve uitgeblust. Het nieuwe album is een aanwinst voor het totale oeuvre en het materiaal is grotendeels goed genoeg als nieuw voer voor op het podium. Missie geslaagd dus, en daarmee hun midlife crisis met glans bezworen.
mij=Reclamation!