God is een DJ. God is een groot podium met een overdonderende lichtshow. God is een stoere, geile toetsenbabe die haar sonische pulsen op een uitzinnige menigte loslaat. God is een innemende donkere man met grote fonkelende kinderogen. God is een goed geoliede, retestrakke band. God is een nog-meer-modder-dan-moddervet basgeluid. God is een wel heel erg energieke drummer. God is twee hemelse zangstemmen die Dido doen vergeten. God speelt louter hits, de een nog groter dan de ander. God kent geen genade, dansen zul je! Want God is een allesverzengende housebeat waarop niemand, nee echt niémánd stil kan blijven staan. God is de festivalprogrammeur die voor de zoveelste keer Faithless als afsluiter neerzet. God heeft namelijk het schijt aan die figuren die zeuren dat het niet echt origineel is of zo. En God heeft gelijk. God speelde immers zo’n beetje iedere festivalweide plat en doet het hier nog eventjes dunnetjes over. Maar God is meer. God is sinds kort ook mijn televisie. God is mijn DVD-speler. God is mijn 5.1-setje op volle sterkte. God is het rammelende serviesgoed. God is de trillende ramen. God is de driezitsbank waarop ik sta te springen. God is de klagende buurman. God is de afstandsbediening met repeatknop. En dit, dit is zijn kerk. Amen.
mij=Sony
God is dood hoor…
Nee, u vergist zich. Dat was James Brown.
is dat mazzel. ik ga volgende week naar londen om god te aanschouwen. ik vermoed dat ie springlevend is!