Woei! Ik ben een gelukkig mens. Er lag sneeuw buiten, ik was onlangs jarig en in plaats van veel kleine cadeautjes hebben mijn vrienden me samen een groot geschenk gegeven: een gitaar. Veel legendarischer kun je je 25e levensjaar niet ingaan. Ook het vijfde album van de band Feeder gaat over volwassen worden. De tijden van nummers als het vrolijke “Buck Rogers” zijn voorbij: in januari 2002 pleegde drummer Jon Lee zelfmoord. Op de een of andere manier was het album Comfort in Sound, dat later dat jaar uitkwam, nog sterk en vurig. De vraag is waarom er, meer dan twee jaar later, alsnog deze ingetogen, muzikaal lichte, bij vlagen zelfs ronduit slappe verwerkplaat komt. Wie zat daar nog op te wachten? Nou, mensen die minder verwend zijn dan ik. Die juist wel een schouderklopje nodig hebben. Feeder doet niet moeilijk, noemt de pijn bij naam en slaat zich door alle tegenslagen. “Bringing the love I need, the loneliness has gone”, zingt Grant Nicholas in het geweldige refrein van “Tender”, en de plaat sluit voorbeeldig af met de kampvuurballad “Dove Grey Sands”. Albums over verlies zijn er eerder wel beter gemaakt. De single-titel “Tumble & Fall” schreeuwt om een verwijzing naar Johan‘s meesterwerk Pergola. Niettemin heb ik al veel plezier gehad aan Pushing the Senses. “Tumble & Fall” is in zijn eenvoud (ach, wat is eenvoud in deze schnappi-tijden) namelijk een prima nummer om zelf na te spelen. Ik heb een tablatuur gevonden en kom er inmiddels een heel eind mee, al gaat het nog langzaam. Ik moest uitzoeken welk akkoord met Dsus5 bedoeld werd, de brug is niet compleet en het is jammer dat de cd-opname in een andere toonsoort is opgenomen. Maar ach, net zoals verlies verwerken gaat ook gitaar leren spelen stapje voor stapje.
mij=Echo / PIAS