Universal
Het is maar goed dat ik een groot PJ Harvey en Cat Power-fan ben, anders was ik voorlopig nog niet bekomen van de schrik van de eerste luisterbeurten van de nieuwe cd van Feist. Wat ze je voorschotelt in de elf tracks die Pleasure duurt is ze ver afgedreven van de schattige paardenstaartzangeres die haar lieflijke liedje 1,2,3,4 op maat bewerkte voor een vertolking met een aantal monsters in Sesamstraat. Maar dat Feist een donkere kant had dat was eigenlijk altijd al wel duidelijk. Onderhuids broeide het op haar vorige albums veelvuldig. En haar split met Mastodon (onder de potsierlijke naam Feistodon) liet ook een heftige kant zien. Check overigens sowieso die gave clip bij de Mastodon-cover van A Commotion: https://www.youtube.com/watch?v=0zA6BSuSMWk. Maar goed, Pleasure is dus een breuk met het flierefluitende popwereldje waar ze furore maakte. Ze laat met plezier haar nummers ontsporen. Luister maar eens naar “Lost Dreams”, dat rauw en onversneden je speakers uit trilt met zijn noisy, overstuurde gitaren en waarvan de schier oneindig repeterende zinsnede ‘Lost Dreams’ zich tussen je oren nestelt. Feistodon komt overigens ook nog even vluchtig terug in het outro van “A Man Is Not His Song”. Apart is ook “Century”, dat de eerste minuten helemaal niet voelt als een song waar nog iemand anders aan moet gaan bijdragen, maar dan als vanuit het niets na een break (die net zo goed het einde van het nummer had kunnen zijn) Jarvis Cocker opduikt om het tweede deel nog vol te fluisteren. Ik hoor liever de donkere klanken die Colin Stetson “The Wind” inblaast om Feist te ondersteunen. Al laat Pleasure vooral horen dat ze zelf haar mannetje wel kan staan. Een bijzondere plaat, van een bijzondere vrouw, waarvan ik denk ik pas over een maandje of wat echt kan bepalen of ik het album heel goed vind.
File: Feist – Pleasure
File Under: Flink doorkauwen