Nu de eerste lentezon doorkomt, is het ook weer tijd voor vrolijke electropop. Met stuwende synthesizerlijntjes, staccato orgeltoontjes en hoge maar geconcentreerde Les Rythmes Digitales-achtige zang. En dan liefst zo’n single met een meezingbaar refrein, een galmend Delphic-achtig totaalgeluid en roffelende Chemical Brothers-drums. Nou, dat moet Fenech-Soler (de bandnaam is tevens de achternaam van de keyboardspeler) ook gedacht hebben. Ze hebben een hippe bandnaam en een flonkerende designhoes erbij gekozen en ongeveer twee jaar erover gedaan om met goede liedjes te komen (deze bijvoorbeeld niet). In de heerlijke 3FM-single “Demons” (al zeker vijftig keer tevergeefs minder fijn dan het origineel geremixt op Soundcloud) wedijveren de bijna geil overslaande zang van Ben Duffy en de onhoudbare jagende drive van het liedje zelf om aandacht. Er gaat een prettig soort gaydar bij me af, Fenech-Soler klinkt alsof Delphic een Zoot Woman-plaat covert maar daarbij zijn overmatige galm voor fijne Tiga-geluidjes heeft ingewisseld (hoor ook Fenech-Solers bijdrage aan de laatste Groove Armada-plaat). Fenech-Soler is van begin tot eind een fantastisch debuut, dat nergens uit zijn La Roux-achtige radioformat springt maar daarbij toch al pakweg het nieuwe, ook uitstekende Cut Copy-album nog iets overklast in uitbundigheid. Bovendien klinkt de groep live opzettelijk óók weer anders. Eindelijk weer eens een band waarbij die moderne sound en de liedjes ook helemaal met elkaar kloppen. Al is het zuur voor de remixers.
mij=B-Unique / Rough Trade
2 reacties