Wat was het eerste waaraan ik moest denken bij het Nederlandse Fertile Reality? Niet aan de indiepopachtige The Cure-liedjes van de band. Niet aan het Swans– en Hawkwindverleden waarover de band rept. En niet aan het openingsoptreden op het Summer Darkness-festival in 2005. Nee, ik dacht aan het vorige bandje van Peter Pan Speedrocks Piet van Elderen. Dat bandje heette namelijk Life On Grey en heeft nog ooit de derde plek gehaald bij de Grote Prijs van Nederland. Alleen wel in een tijd dat wij in Europa van geen meter wisten wat emo of gothic was. Het was een tijd van wave, no-wave en gitaarrock. Je kon kiezen tussen The Sisters Of Mercy en Joy Division. Meer was er niet. Laat dat nou het perfecte midden zijn voor Life On Grey en voor Fertile Reality. Als je maar volhoudt, dan worden de indie, wave en gitaarpop vanzelf weer hip. Kijk maar naar Interpol en White Lies. Ergens heeft Fertile Reality prachtige songstructuren onder de knie. Waar het nog af en toe aan schort zijn bombast, spanningsbogen, echo’s op de vocalen en en een wat directere productie. Nu lijkt Wax And Wane nog op een Trisomie 21-productie. Daar heb ik altijd van gevonden of de zanger bij de buren op het toilet zat te zingen. En, dat wordt op den duur heel vervelend om naar te luisteren.
mij=Eigen beheer
2 reacties