Ik had even de vrees dat het interview met Joe Sumner, frontman en bassist van de band Fiction Plane (en de zoon van) geen doorgang zou hebben. Want ons land is in de ban van een aswolk van een vulkaan die honderden kilometers verderop tot uitbarsting is gekomen. En deze had dus roet in het eten kunnen gooien, ware het niet dat Joe en Seton Daunt, de gitarist, gisteren al op tijd ons land binnen waren gekomen.
Bij binnenkomst van het American Hotel zit Joe nog aan de telefoon met mijn collega van Oor. Ik vertel de persvoorlichters dat ik niet voornemens ben om ook maar een enkele vraag te stellen over Joe’s beroemde papa. ‘Godzijdank, want gisteren in België gingen de eerste zeven vragen van de eerste journalist over Sting en The Police en daar werd hij best pissig om’, is het commentaar. Ik heb het veel liever over het nieuwe album, Sparks, waar ik al een paar keer naar heb mogen luisteren. Terwijl Seton even lekker ontspant op de gitaar, ga ik in gesprek met Joe.
mij=Interview: Danny
Volgens mij hebben jullie het altijd wel naar jullie zin in Nederland?
'Klopt. We zijn gisteren hier aangekomen en het is mooi weer. En we zouden morgen eigenlijk alweer moeten vertrekken maar dat zit er niet in. Door de aswolk kunnen we niet vliegen.'
Aan de grijns op je gezicht te zien lijk je dat niet echt heel erg te vinden.
'Klopt ook. Ik was hier twee weken geleden nog en ik vind Amsterdam zo'n relaxte stad. Ik moest een gastcollege geven bij het conservatorium over het schrijven van liedjes. En eigenlijk schrijf je een liedje en dat is het.'
Het nieuwe album verschilt in bepaalde opzichten van de vorige. Wat mij vooral opvalt is het nummer “Tommy”. Hoe is dat nummer zo tot stand gekomen?
'Veel liedjes ontstaan uit een jam en daar is dit er een van. We jammen iets van tien uur per dag, nemen alles op op de laptop en dan luisteren we het terug. De beste stukken hebben we vervolgens aan elkaar geplakt en een liedje van gemaakt. En voor ons is het zo dat als je twee nummers hebt die op elkaar lijken, dan vinden we dat niet leuk. Daarom valt “Tommy” ook op. Het is vrij stevig en ruw en het heeft wat stonerrockinvloeden. Dat is ook de reden dat het op het album is gekomen. We zaten eerst op een groot label en hun idee is dat alles gladjes en vooral een single moet zijn. Dat wordt dan volgens een formule werken, en daar heb ik helemaal geen zin in. Daarom vond ik bijvoorbeeld Radioheads Kid A ook zo geweldig. Dat was hun eerste echte experimentele plaat.'
Je noemt nu Radiohead en het viel me op dat “Humanoid” zo'n soort van loopje heeft. Is dat dan een inspiratiebron voor je?
'Ja, dat hebben we gewoon geprobeerd en het werkte ook nog. Het is dat lichte drummen en wat vreemde geluiden wat het wat Radiohead-esque maakt, denk ik. En dat hebben we denk ik wel van hen gestolen.'
Het valt me op dat in de teksten nogal wat boosheid zit. In “Talking” heb je het op niet-subtiele wijze over het einde van een vriendschap en “Revenge” lijkt me een statement tegen de huidige maatschappij.
'Nou “Revenge” is wel wat sarcastisch. Het is van 'verneuk alles, maak alles kapot en we weten niet wat er verder gebeurt'. In de VS heb je de ‘tea party' en het is een beetje hun nummer geworden. Zij hebben zoiets van 'maak alles kapot, de regering is stom, we willen geen enkele regering. We weten niet wat we willen maar willen in ieder geval niet dit'. En dat zijn dus sukkels want ze denken nergens over na. Ze hebben geen plan of zo.'
Hebben jullie een plan?
'Nee, ik heb ook geen plan. Maar ik heb liever dat mensen eerst denken voor dat ze wat doen of roepen. Ik ben geen politicus en dat is ook niet mijn ambitie. Maar ik herken een sukkel als ik hem zie. Wij kunnen zeggen wat we willen en daar blijft het bij. Als je de wereld wilt veranderen zal je toch vooral bij jezelf moeten beginnen.'
Jullie hebben een track met de titel “Russian LSD”. Wat is het verschil tussen Russische LSD en Europese?
'Het is giftiger (grote glimlach). Het is radioactiever. Het is rood.'
Dat nummer is gebaseerd op het boek “The Master And Margarita” en ik begreep dat dat de eerste keer was dat je een tekst op die manier benaderde.
'Dat klopt. Ik heb wel eerder inspiratie opgedaan uit boeken voor mijn teksten, maar bij dit nummer was het ook de muziek die me aanzette om deze tekst erbij te schrijven en dat heeft hetzelfde thema als het boek. We maken samen de muziek en de teksten komen van mij. En de inspiratie voor de teksten komen uit boeken, films en het dagelijkse leven.'
Jullie hebben de nummers tijdens het opnameproces uitgeprobeerd op een live publiek. Hoe ging dat?
'Het grootste gedeelte hebben we opgenomen in een studio boven een club, Moles, dus na een week van jammen en schrijven gingen we naar beneden, plugden we de instrumenten in en probeerden we het uit op het publiek. En het enthousiasme van het publiek bepaalde dan of het goed genoeg was. Want het publiek reageert toch het beste op wat wel en niet werkt in een nummer. In de studio heb je toch de neiging een gitaarriff groter en groter te maken, terwijl dat soms helemaal niet nodig is.'
Wat was de invloed van jullie producer, Paul Corkett, op deze plaat?
'Paul laat onze sound goed horen op plaat. Hij bemoeit zich niet met het inkorten of veranderen van liedjes. Er zijn producers die meer bezig zijn met het tevreden houden van de platenmaatschappij en of het radiovriendelijk is. Maar we hebben zelf een goed idee hoe een liedje moet klinken. We houden er ook niet van dat iemand ons zegt wat we moeten doen, dat werkt gewoon niet.'
Is er tussen jullie drie dan veel verschil van mening over hoe een liedje moet klinken?
'Nee, niet veel. We zitten vaak op dezelfde lijn. Maar we jammen veel en dan is de conversatie meer door de muziek. En natuurlijk verander je daardoor soms een baslijntje of een gitaarstukje, maar zo werkt dat bij ons.'
Als het album uit is gaan jullie dan weer op tour?
'We gaan de komende maanden wat kleine clubshows doen in een paar steden, we weten alleen nog niet waar. En dan deze zomer wat festivals en vanaf september gaan we een grotere tour doen door Europa.'
Naar wie refereer je in de nieuwe single “Push me around” en de zin ‘Little Joe, you can't face the world alone'?
'Dat zijn verschillende mensen. Ik kan je geen namen noemen, anders kan ik problemen krijgen. Het gaat om bepaalde mensen die mij nog steeds als een kind zien. En die willen je dan zogenaamd helpen, maar eigenlijk doen ze dat juist niet. Zoals bijvoorbeeld een platenmaatschappij die je probeert te beschermen door je muziek te veranderen en je dus in een bepaalde hoek wil duwen.'
Nu ik je trouwens toch spreek, heb je enig idee wanneer de debuutplaat van je halfzusje (I Blame Coco) nu eindelijk uit gaat komen?
'Ik heb geen idee. Het kan dit jaar zijn, over twee jaar. Ze zit bij zo'n groot label waar ik het al eerder over had en ik heb zelf het idee dat de platenmaatschappij haar dus ook in de verkeerde hoek probeert te sturen. Laat ik het zo zeggen: er wordt zwaar geproduceerd.'
Als we ons na deze vraag weer bij Seton voegen, zit hij de hele tijd hetzelfde gitaarstukje te spelen. '”The Mercy Seat”, zegt Seton, 'maar dan wel in de Johnny Cash-versie. Johnny Cash moet je leren appreciëren. Net als Bob Dylan'.
'Ik heb dat bij Bob Dylan nooit geleerd', zegt Joe. 'Ik ben vijftien jaar geleden eens naar een concert van Dylan geweest en na afloop zei ik tegen mijn vrienden dat ik het best kort vond voor veertig minuten. Bleek het een concert van drie uur geweest te zijn, maar ik had het grootste gedeelte geslapen.'
En dan is het me toch gelukt. Een interview zonder een enkele vraag over Joe's wereldberoemde vader. Als Joe dan nog even naast me kom zitten, wachtend op de volgende interviewer, draait hij zich naar me toe en vraagt hij: 'Is it ‘ik vind dit geen leuk'?' Ik zeg hem dat het ‘niet leuk' is. Joe spreekt naar het blijkt aardig wat woorden Nederlands, maar vindt interviews eigenlijk maar vermoeiend. Ik hoop voor hem dat hij hierna niet al te veel vragen over zijn vader gaat krijgen.