In de Grolsch Veste draaien ze voor aanvang van de wedstrijd Springsteens Working on a dream. Als u naar de ranglijst van de Eredivisie kijkt, dan weet u waarom. FC Twente, de bespeler van de Veste, staat vier punten los van nummer twee, met nog vier wedstrijden te gaan. De kans op het kampioenschap van Nederland, het eerste voor de Roodroden, komt dichterbij bij iedere overwinning, tot grote blijdschap van een groot contingent File Under-scribenten. Een droom komt dichterbij. In dit gremium heb ik overigens ook wel eens kond gedaan van die andere droom die ik najaag: werelddominantie van de sympho, dan wel progrock. Tijdenlang ben ik op zoek geweest naar bandjes die in het spoor van It Bites en Marillion de barri`re konden slechten en de overstap naar mainstream konden maken. Van een band als Dream Theater zou je kunnen zeggen dat ze toch een heel eind gekomen zijn, al hebben ze nooit een hitje gehad. Maar blijkbaar heb ik de verkeerde kant op gekeken. Dat realiseerde ik me toen, na ettelijke keren draaien, het kwartje viel van Field Musics Field Music (Measure). De aanval komt van de andere kant! Natuurlijk, menig progfan heeft Radioheads OK Computer omarmd en kijkt met smart uit naar de nieuwe Anathema om te controleren hoever deze ex-metallisata nu opgeschoven zijn richting Pink Floyd. Maar iets voorbij de helft van Field Music (Measure) realiseerde ik me ineens dat ik naar een band zat te luisteren die zeer omzichtig knipoogde naar bovengenoemde Pink Floyd en vooral naar Supertramp in hun hoogtijdagen! En dat terwijl ik al vol jubel was over de XTC-invloeden die je zo her en der langs hoort komen. Maar XTC kun je dan weer geen sympho noemen. Field Music (Measure) is geen gemakkelijke kost, het is een album dat meerdere lagen kent (zoals gezegd XTC en Supertramp), die even los moeten komen. Maar dan realiseer je je dat hier een pracht van rockalbum ligt, dat vanuit de mainstreamkant de aanval inzet richting werelddominantie. Zou 2010 dan toch het jaar van de sympho worden?
mij=Memphis Industries / PIAS