Ergens tussen Wedding Present, punkrock en Billy Bragg bevindt zich het punkrockkwartet Fighting Fiction uit Brighton. De band gaat niet zomaar Frank Turner achterna. De band doet wat het ‘t best kan en da’s simpele, maatschappijkritische liefdesliedjes maken. Liefst met een gortdroge maar knallende eerlijke productie. Het zijn uptempo singalongs met kop en staart, scherpe gitaarpartijen en knipogen naar de arbeiderspunk waar Engeland jarenlang patent op had. Allemaal niet nieuw natuurlijk. Maar, kom er anno nu nog maar eens om. Green Day is al 25 jaar onbetwist leider in het genre. Toch bevalt de Engelse tongval me beter. Ik kan het niet uitleggen, maar het klinkt oprechter uit Engelse bekkies dan uit de commerciële grootsprakerige smoeltjes van een gemiddelde Amerikaan. Of ik wil dat graag horen en geloven. Dat kan natuurlijk ook. The Long And Short Of It, het tweede album van Fighting Fiction doet ouderwets vertrouwd aan. Een logische plaat met stiekem briljante melodietjes en refreintjes die naarmate de plaat vordert, steeds aanstekelijker worden. Missie geslaagd.
mij=Xtra Mile/Bertus
4 reacties