Finch – Say Hello To Sunshine

Toen Faith No More het bijltje er bij neer gooide heb ik een maand gerouwd. Zeker niet onterecht, zo is gebleken, want sindsdien ben ik nooit meer die heerlijke combinatie van pure agressie, technisch vernuft en sublieme liedjes bij een band tegengekomen. Af en toe lijkt het even de goede kant op te gaan maar, weet een band mij toch weer niet lang genoeg te boeien om te kunnen spreken van een serieuze opvulling van het gapend gat dat FNM achter liet. Maar nu is er Finch. Althans, beter gezegd, nu zou Finch er moeten zijn. Aan de overkant van de grote plas wordt de band namelijk bestempeld als de langverwachte troonopvolger van Mike Patton en consorten en ik kan wel begrijpen waarom. Op Say Hello To Sunshine zijn het die typerende wisselingen tussen lieflijke melodietjes en monsterlijke uitbarstingen die direct een belletje doen rinkelen. Waar The Dillinger Escape Plan vorig jaar nog de meest extreme vorm van dit schrikbewind wist te produceren, houdt Finch het iets meer binnen de perken en daarmee stukken makkelijker in het gehoor. Dit schurkt toch wel erg lekker tegen the real thing aan. Jammer genoeg is het bereik van zanger Nate Barcalow, hoewel op zich vrij indruk wekken, niet van de buitencategorie waar ik Patton toe reken. Gaandeweg zakt het album tot mijn grote spijt steeds verder in, om uiteindelijk een gevoel van ‘net niet’ achter te laten. Net niet meer dan een veredelde tribute-band die creativiteit en finesse tekort komt. Hoe graag ik ook wil, ook deze plaat brengt niet waar ik zo op hoopte.

mij=Geffen