Nu gaat het natuurlijk in eerste instantie vooral om de muziek, maar het oog wil ook wat. En ik houd van fraai verpakte cd’s. Alles beter dan een cdr in een plastieken of papieren hoesje. Ik koop dan ook geregeld achteraf nog limited edition exemplaren van zo’n cd als die verschijnt of een gewoon exemplaar. Ik vind het wel opmerkelijk dat veel kleine labels of eigen beheer cd’s er vaak fraaier uitzien dan cd’s van grote releases.
De hoes van de digipack van Firma Weijland‘s duik! is simpel, maar wel fraai. Net als de de rest van de vormgeving binnenin. Achter de Firma gaan Lucy Legeland en Jack Weijkamp schuil. Zij zingen hun liedjes grotendeels in Achterhoeks dialect, maar hun teksten zijn, helemaal met het boekje in de hand, zeer goed volgbaar. Het liedjes zijn divers van thematiek. Ze variëren van vertellingen over verwonderen over kleine dingen (de smaak van de shampoofles) tot de impact van wereldschokkende gebeurtenissen (Beslan-gijzeling) op een kinderleven. Muzikaal gezien is de Firma niet bang om wat te proberen. Van Balkan-invloeden (“Soh!”) tot hoekige De Kift-achtige ritmes (“Nat Heur”) tot zwierende jazzy invloeden (“Smaak”) en uptempo accordeonjagers, de band weet overal een draai aan te geven. Ik luister zelf net iets liever naar de liedjes die Jack zingt, dan de songs van Lucy. Zijn stem is wat warmer en de hare wat harder en botter. In een tijd dat acts als De Kift en André Manuel eindelijk de waardering krijgen die ze verdienen moet wel plek zijn voor een theatrale act als de Firma Weijland.
Dat fraaie verpakkingen ook nadelen met zich mee kunnen brengen blijkt wel uit de cd die Project Wildeman ons toestuurde. Als ik de vernuftige verpakking opengemaakt heb, blijkt er bij de post duidelijk iets misgegaan te zijn. Er zit een enorme jaap in de cd en deze is volkomen onafspeelbaar geworden. Helaas. Gelukkig is er dan altijd nog zoiets als een MySpace-site waarop drie nummer (“Welvaart van het lichaam”, “24-uurs Metronomie” en “Ogen Wijd Open Gesloten”) terug te horen zijn. En deze maken me nog iets somberder over het sneuvelen van de cd bij tante Post. De experimentele muziek van dichter/zanger Robin Block en zijn drie begeleiders spreekt mij namelijk zeer aan. De springerige gitaren van Sven Hamerpagt waarover Block voordraagt in “Welvaart Van Het Lichaam” smaakt naar meer. Net als het jachtige “24-uurs Metronomie”, dat een beetje een “Ice Ice Baby” ondertoon in zich heeft, die de degens kruist met de Haarlemse vergane glorie van Gotcha! Nog opzwepender is “Ogen Wijd Open Gesloten” dat opgestart wordt door furieus djembé-spel, maar vervolgens terecht komt op een rustige plek in de stad waar Milan Mes even zijn trompet bespeelt maar Block je vervolgens een donkere steeg intrekt. Macaber, maar geslaagd.
De prijs voor de mooiste verpakking van deze drie kleinschalige releases gaat echter naar EyesInside. Deze cd komt in een fraai geringband boekje en is voorzien van prachtig artwork van Kris Kobes. Seven Songs bevat – joh wat een verrassing! – zeven songs van verbazingwekkende hoge kwaliteit. Ik snap niet dat een label als Volkoren, Excelsior, of voor mijn part Subroutine deze band tot nu toe niet opgepikt heeft. Want werkelijk waar, alles klopt aan de sierlijke ingetogen indiepopliedjes van de hand van dit vijftal. De manier waarop de stem van Sergej in de liedjes vermengd met die van bassiste Welmoed is hartverwarmend prachtig. Het is dan ook niet daar dat de band doet denken aan This Beautiful Mess en Brown Feather Sparrow, waarin de samenzang tussen man en vrouw ook zo’n cruciale rol speelt. Maar de band kiest ook geregeld weemoedige kant van At The Close Of Every Day, maar de gracieuze frêle stem van Sergej is dan een welkom lichtpunt. Net als de elektronica waar ze in de laatste paar nummers nadrukkelijk mee flirtern. Grootse release van een band waar wat mij betreft morgen de platenbonzen op de deur mogen kloppen.