Zo’n dertig jaar overtuigend(e) rock ‘n’ roll maken, wie doet dat The Fleshtones na? Nou niet aankomen met de Stones of de Earring, want met hun trendgevoelige trekjes en theatershows zijn zij al sinds lange tijd pensionado’s vergeleken met de garagerockers van The Fleshtones.
Niet dat The Fleshtones plaat na plaat – en dat zijn er gek genoeg nog maar dertien – even overtuigend uit de hoek komen, maar ze doen in elk geval steeds weer een poging. (En dat kan van Mick Jagger c.s. niet gezegd worden, wel?) Beachhead biedt garagerock naar vertrouwd recept: gruizige stemmen, rauwe gitaren en vooral bloedmooie liedjes. “Pretty, Pretty, Pretty” en “I Am What I Am” klinken sterker dan de gemiddelde jonge-honden garagerockact en hoewel ze zo langzamerhand grootvaders zouden kunnen zijn, zijn ze modieuzer dan ooit en pakken ze hun vak serieuzer en beter aan. Zoals ze zingen in “Serious”: ‘serious about not being serious, serious about nothing’ klinkt het eventjes erg, eh, serieus. Rock ‘n’ roll is een vak, lieve jonge lezers. Soms zou je willen dat alle bands de levenservaring van The Fleshtones kunnen koppelen aan de lol en de energie van alle jonge honden die elke generatie weer het rammelende wiel van de garagerock proberen uit te vinden.
mij=Yep Roc / Sonic
De audio-link werkt niet. Heb de mp3 ondertussen wel op de site van The Fleshtones gevonden en het klinkt inderdaad best erg ok. Was er overigens vanuit gegaan dat de heren al jaren geleden uit elkaar waren gegaan.
Wel minder dan twee dan, want iets meer dan twee jaar terug was er ook al een plaatje van ze: http://www.fileunder.nl/archives/2003/06/the_fleshtones.php
Audio link gefix0red overigens.
En als je de kans krijgt ga ze dan vooral ook eens live zien. Dat is altijd feest…