Ik verheugde me zeer op het tweede album van Flying Colors, Second Nature. Toen de video van de lekker ongecompliceerde rocker “Mask Machine” online werd gezet nam mijn enthousiasme alleen maar toe. Toen het album eenmaal binnen kwam vallen, bemerkte ik al snel enige teleurstelling bij mezelf. Waarom, dat wist ik niet precies. Een overdosis Morse en Portnoy in de afgelopen jaren? De veranderingen in de banddynamiek door de tournee na het vorige album? Het ontbreken van producer Peter Collins, nu de band dat zelf deed? Misschien iets van dat alles? Ik besloot de cd een tijdje te laten liggen en het dan nog een keer te proberen. En verdomd, bij nadere beluistering valt het op zijn plaats. Het prettig schuren van stijlen her en der op het debuut is weg, maar je merkt nog steeds dat hier vijf muzikanten met bijzondere kwaliteiten aan het werk zijn die elkaar graag en veel de ruimte geven. Al in de openingstrack “Open Up Your Eyes” hoor je die typische Steve Morsepassages op gitaar en de wisselwerking met de bas van Dave LaRue, de karakteristieke Mike Portnoy-overgangen en -fills en de Neal Morse-synthpartijen. De vreemde eend in de bijt blijft Casey McPherson. Hij zal nooit mijn favoriete zanger worden, maar hij heeft een karakteristieke stem die Flying Colors iets heel eigens geeft. Compositorisch is het vaak de van-climax-naar-climaxprog die we vooral kennen van Neal Morse, maar vooral het geluid en de stijl van Steve Morse zorgen ervoor dan het niet een-op-een een Neal Morse- of Transatlanticplaat wordt. Gelukkig zitten er ook tracks tussen die wat minder het Neal Morsestempel dragen, zoals “Mask Machine”. De rest daarvan zit vooral op de tweede helft van het album met “Lost Without You”, de fijne popprog van “One Love Forever” en wat mij betreft de klapper van het album, “Peaceful Harbour”, bijna een gospelsong, met McPherson in de hoofdrol. Muzikale krachtpatserij blijft hierin vrijwel achterwege, maar gezapig wordt het nergens. Voor de progger-dan-progliefhebbers wordt afgesloten met het fraaie “Cosmic Symphony”. Uiteindelijk moet je concluderen dat Flying Colors iets meer een Neal Morseproject is geworden dan de vorige keer, maar dat het toch naast het gitaarspel van Steve Morse en de stem van Casey McPherson de wat van het stramien afwijkende songs zijn die deze plaat het meest de moeite waard maken. Wat mij betreft mogen die uitstapjes wel de norm worden de volgende keer. Nóg een Neal Morse/Portnoy-vehikel is wat veel van het goede, ook al is er muzikaal weinig op aan te merken.
mij=Music Theories / Mascot