Foals – Total Life Forever

Het is best jammer dat er niet wat meer Afrikaanse popmuziek doordringt tot onze contreien. Ik ga er tenminste van uit dat er wel degelijk zoiets bestaat als Afrikaanse popmuziek. En dan bedoel ik met popmuziek dus zwaar op Angelsaksische leest geschoolde songs die voorzien worden van Afrikaanse schwung. Ik ben er niet zo’n kenner van, maar verwacht dat je dan ongeveer uitkomt bij wat een band als Foals laat horen. Hun tweede cd Total Life Forever is weer een geweldige clash van westerse pop/rocksongs met Afrikaanse ritmes. Door het staccato gitaarwerk van Jimmy Smith, dat ook veelvuldig uitwaaiert richting postrock-achtige zandvlaktes, wordt dat gevoel alleen maar verder versterkt. Je zou alleen de zang van Yannis Philippakis nog moeten vervangen door die van een Afrikaan met kloek accent. Daarmee valt volgens mij een genre te creëren dat nóg breder aan zal slaan. Wereldwijd zou het tot kolkende massa’s op festivalweides kunnen leiden. Nu zal de hypnotiserende pop van Foals dat vooral op Westerse festivals doen. Het knappe aan Total Life Forever is dat ze dat grotendeels niet voor elkaar krijgen met behulp van voor de hand liggende uptempo beats, maar door midtempo songs. Juist dat geeft Foals wat bijzonders. Een rappe single als “This Orient” vind ik zelfs een van de mindere songs op deze opvolger van Antidotes, al verbaas je je er aan het einde wel over dat je boven de vloer zweeft in plaats van dat je er over loopt. Dat soort sluimerende verrassingen zit in elke song verpakt. Gegoten in een sublieme productie (gedaan door voormalig Clor-lid Luke Smith) is deze tweede plaat een flinke stap vooruit.

mij=Transgressive / Warner