Het Enfant Terrible J.G. Thirlwell is terug met een episch aandoend bombastisch album. Deze Australiër houdt wel van een potje overdrijven. Foetus dreigt, gromt, brult en zingt daarna net zo makkelijk een zoetig stukje. Kakofonie alom, soms schizofreen doorwerkende tingeltangels, harpen, maar plots is daar dan weer een harmonische lijn die je op het rechte pad sleurt… Om je niet op je gemak te stellen wordt hier en daar een gitaar ingezet als een kettingzaag met als doel om je compleet murw te spelen. Wel iets om live te zien dit, denk ik. Waar collega’s als Iggy Pop, Nick Cave en Bowie het in de loop der jaren allemaal wat rustiger aan zijn gaan doen en meer mainstream zijn gaan werken (en dus ook nog even een wat breder publiek hebben weten aan te boren) gaat J.G. Thirlwell door waar hij drie jaar geleden was opgehouden. De afwisseling tussen dan eens hard en overstelpend, en dan weer muisstil fluisterend werk maakt dit album boeiend, maar je moet wel tegen een beetje concept (in dit geval “Love”) kunnen. Het heeft bijna geen zin om nummers los te bekijken, alles is met elkaar verbonden. De zang van Jennifer Charles tenslotte, voegt een mooi lichtpuntje toe aan dit gesmolten en verwrongen landschap van synthesizers, duistere orkestrale uithalen en maniakale muzikale lijnen. Voor de echte fan een must, een ander zal het wel een paar keer moeten horen voor er lijn in komt.
mij=Birdman/Munich