Fortarock 2012 – Napret

Na alle slechte vooruitzichten werden we volkomen onverwacht verblijd met wellicht wel het beste festivalweer ooit: zonnetje, 18 graden, weinig wind. Goed, daar hoeven we niet meer over te zeuren. Fortarock, voor het eerst uitverkocht met zo'n 15.000 mensen, vaart er wel bij; de bieromzet lijkt gedurende de dag richting Dynamo Open Air-proporties te gaan (en toegegeven, zijn er betere omstandigheden dan in een zon met prettig gezelschap en metal op de achtergrond bier te drinken? Nee toch?).

mij=Door: Bas. Foto's: Tim
Qua muziek was Benighted na deze opening nog niet zo'n makkelijke binnenkomer. Hypercomplexe, heftige deathmetal met een uitvoering zo strak als een huis. Om een uur of 12, met de slaap nog half in de ogen, wellicht niet geheel ideaal. Maar de band is enthousiast en intens, het publiek idem dito. Goede band.

Snel naar de andere kant van terrein om te luisteren naar de IJslandse postmetal band Solstafír. Nu ja, postmetal, laat dat metal eigenlijk maar weg. Het is een gewaagde zet om deze atypische band op het hoofdpodium te zetten, want het is vooral wavegerichte rock die richting Killing Joke en Fields of the Nephilim gaat, met hier en daar een etherisch uitstapje naar Sigur Ros (het blijven toch IJslanders). Het is even schrikken als je de band nooit hebt gezien, met hun nogal theatraal aandoende verlopen cowboypresentatie. Het is echter nog meer schrikken van het geluid, waarin alleen maar drum en zang te horen is, met een vleugje gitaar. De basgitaar wordt pas hoorbaar na een minuut of dertig. Het doet de wonderschone muziek bepaald geen recht en die presentatie helpt op zo'n moment ook niet mee. Naar het einde toe gaan gelukkig genoeg handjes de lucht in, maar met een beter geluid hadden dat er veel meer kunnen zijn. Jammer.

Asphyx mag vandaag Nederland vertegenwoordigen en dat doen ze verdomd goed. Ook nu is het geluid matig op zijn best, maar de doomy deathmetal uit de oude school doet het goed bij iedereen: zowel bij publiek als bandleden. Zonder de rest van de band teniet te willen doen, is het zanger Martin van Drunen met zijn ijzingwekkende grunt en zijn enthousiaste down to earth podiumpresentatie die de show steelt. Met een gulle lach op zijn gezicht jut hij het publiek op, maar ondertussen staat daar wellicht wel de beste frontman voor een deathmetalband ever. Regelrechte feelgoodmuziek.

Over naar The Devin Townsend Project. Wel maar kort, want hoewel duidelijk goed onderlegd, gelikt, sympathiek, grappig en enthousiast, blijft de muziek van Townsend theatraal, te glad en eigenlijk behoorlijk nietszeggend. De aandacht verslapt, het zonnetje is lekker en de lonkende nieuwe biertjes zijn sterker dan de muziek. Kan nooit de bedoeling zijn geweest.

Hoe anders is het bij grindcoreband Nasum. Het geluid is in de tent iets minder matig, maar dat neemt niet weg dat het in het begin allemaal nog erg breiïg is; als je het ritme alleen maar kan ontwaren aan de zang is dat een slechte zaak, to say the least. Niettemin ontpopt de band zich totaal onverwacht tot klapperrrr van de dag! Het geluid wordt steeds beter en dan wordt duidelijk dat Nasum zijn grindcore superstrak en toch heerlijk losjes speelt. Intense hardcorebreaks, blastbeats, d-beats, een heerlijk smerige schreeuwgrunt: zalig. Het publiek voelt de energie en gaat uit zijn dak. Geweldig optreden!.

Bij Trivium is alles degelijk en tot in de puntjes verzorgd, maar spannend is anders. De typische moderne US-metalsound is onderhoudend maar voorspelbaar. De show is gelikt en technisch nagenoeg perfect, maar een blijvende indruk wordt niet achtergelaten. Hoewel die tweestemmige (en zeer goed uitgevoerde) samenzang in deze muziek wel een unicum is. Het geluid was overigens weer minder.

Steel Panther moet niet worden gezien als een band. Nee, dit is hairmetalcabaret…en wel van hoog niveau. Alles wat fout was aan Mötley Crüe, Poison en Warrant wordt uitvergroot. Een zeer authentieke uitdossing met spandexbroeken, sjaaltjes, make-up, getoupeerd haar (met zelfs een kam + spiegel om het tussen de nummers nog even te fatsoeneren en instant meezingbaar songmateriaal: teksten over vrouwen en wat je daar mee kan doen, zorgen voor een feeststemming. Het is allemaal maar met beperkte houdbaarheidsdatum natuurlijk – de grap is een keer voorbij – maar vergeet ondertussen niet dat de band wel alle koortjes loepzuiver zingt, alle solo's mooi en “af” zijn; zoals de hele band eigenlijk “af” is. En toch door blijven acteren. Goed gedaan.

Anthrax heeft goed in de gaten wat het publiek wil horen: de grootste hits van Among The Living uit 1987, uiteindelijk het meest populaire album. En die krijgen we dus ook. Gespeeld met jeugdig enthousiasme, hoewel dat zeker bij bassist Frank Bello wel erg geforceerd overkomt. Dan liever oerleden Scott Ian en meesterdrummer Charlie Benante, waarbij de oprechte liefde voor de muziek heel duidelijk afstraalt. Zanger Joey Belladonna haalt alle noten en rent als een blije kip over het podium, maar ook hij kan uiteindelijk niets doen aan alweer een slecht geluid. Vandaag een serieuze spelbreker die de bands tegenhoudt om meer dan alleen “goed” genoemd te worden.

Tijd voor de inwendige mens. Meshuggah is het slachtoffer. Vanuit de verte valt vooral op dat de band alleen maar drijft op ritme (meerdere tegelijkertijd); zowel van gitaar als zang hoef je geen melodie te verwachten. Het nodigt niet uit om naar de tent te gaan om wat nummers mee te pikken, hoewel verschillende getuigen achteraf zeiden dat het een geweldig optreden was.
Machine Head vraagt zelf om een slechte recensie. Niet dat ze slecht spelen; verre van zelfs. Solide, hard, voorspelbaar goed eigenlijk. Maar ze spelen alleen recente nummers. En als je als band een klassieker als Burn My Eyes hebt gemaakt, en als je weet dat vandaag meer dan helft uit 30-plussers bestaat die dat album bewust hebben meegemaakt, dan ben je toch een dikke lul als je niets van dat album speelt. Gewoon niet moeilijk doen maar “Davidian” spelen. Maar de band weigert terug te kijken. De sukkels. Over Lamb Of God kan ik hetzelfde zeggen als over Trivium, maar dan minus de mooie samenzang. Het zal aan uw verslaggever liggen, maar het was een duidelijk geval van “het ene oor in, het andere oor uit”. En dat met een matig geluid. Ja echt!

Maar natuurlijk is er altijd baas boven baas: SLAYER! Voor het eerst vandaag een nagenoeg perfect geluid (en dat in één keer'waarom hier wel en bij de rest niet?), en verder maakt de band hun reputatie even voorspelbaar als wonderbaarlijk wederom vanaf de eerste noot waar. Niet te geloven hoe ze er van het begin “in” zitten. Je weet precies wat er komen gaat en tóch gaan we massaal plat bij zoveel machtsvertoon. Moeiteloos, bijna nonchalant machtsvertoon, alles strak maar losjes gespeeld met een zelfverzekerheid die beangstigend is. Een paar verrassingen in de setlist (“Psychopathy Red”, “Altar Of Sacrifice / Jesus Saves”, “Hell Awaits”) maken de greatest hits show verder af. Frontman Tom Araya is zeer goed geluimd, Kerry King is de vleesgeworden metalgod, maar uiteindelijk gaat de aandacht natuurlijk uit naar Dave Lombardo, met gemak de drummer waar iedere andere drummer jaloers op is. Man man, wat is die vent goed. Slayer is in topvorm, snapt dat we de hits willen horen en is daarmee de perfecte afsluiter van Fortarock. Of ieder ander festival eigenlijk. Het maakt dat we wat negatieve nasmaak van een overdaad aan slecht geluid bijna vergeten, hoewel ergens in het achterhoofd wel blijft knagen dat meerdere bands niet datgene hebben kunnen laten horen wat ze wél in huis hebben.