Die paar keer dat ik mijn Engels in Frankrijk kon gebruiken kan ik op een hand tellen. Fransen spreken Frans, en geen Engels. Bewust. Het is dan ook bijzonder dat de Fr�n�ois van Fr�n�ois The Atlas Mountains dit wel doet, al heeft zijn Engelse uitspraak iets grappigs over zich. De man in kwestie is echter bloedserieus. Hij verhuisde zelfs van Frankrijk naar Engeland (Bristol) waar hij sinds 2004 de muzikant uithangt. Hij speelde in veel bands, waaronder Rozi Plain, Movietone, Crescent en Camera Obscura. Bovendien werkt hij aan een eigen carri�re met Fr�n�ois & The Atlas Mountains. Plaine Inondable is zijn derde album. Hij nam dit album overigens met vrienden op in Frankrijk waar hij bij zijn ouders even tot rust wilde komen door o.a. te schilderen. Ik ben maar wat blij dat die vrienden hem overhaalden om de studio in te gaan en deze songs op te nemen. Aan de titel kun je al ontlenen dat niet alleen de Engelse taal gevoerd wordt, maar ook de Franse. De talen leven naast elkaar alsof ze altijd van elkaar gehouden hebben. De taal is echter niet het meest opvallende, want dat is de muziek. Deze is intrigerend van het begin tot het eind. Dit komt door de dromerige sfeer, alsof John Lennon, Nick Drake, Philip Glass, Portishead en Erik Satie elkaar gevonden hebben. De gitaar, de piano en eigenlijk alle andere instrumenten die gebruikt worden: ze spelen in op mijn sentiment. En dan is er nog die kwetsbare, breekbare stem van Fr�n�ois. Dat sentiment slaat overigens in het tweede nummer “Be Water (Je Suis De L’eau)” om in een vette gelukkige glimlach. Alsof je een tijdje naar de zee aan het kijken bent, er plots een dolfijn uit tevoorschijn komt die meteen weer wegduikt en jou als versteend laat zitten.
mij=Talitres / Munich