Frank Turner snapte zelf verdomd goed dat hij niet eeuwig als een soort rattenvanger van Hamelen stad en land af kon reizen om met zijn songs publiek mee te lokken als zijn gevolg. Of hij zou zichzelf gaan vervelen of hij zou zijn publiek gaan vervelen. Zijn (solo)performances waren natuurlijk energiek gepassioneerd en pasten meer dan prima bij zijn initiële insteek van rock ‘n’ roll folkie, maar als je je niet ontwikkelt zijn mensen snel verveeld. Op zijn albums is Turner al meer richting een bandgeluid gekropen – op het podium deed hij dat altijd al -, op England Keep My Bones zet hij nog een stap verder in die richting. Het is natuurlijk nog geen echte band zoals hij ooit met Million Dead had, het draagt immers alleen zijn naam, maar de plaat voelt wel echt aan als een bandalbum. Dat wordt verder versterkt door een ferm rockende song als “One Foot Before The Other”. Mooi aan England Keep My Bones is om te horen hoe gepassioneerd Turner over zijn geboorteland en -streek kan verhalen. Natuurlijk haalt Turner ook zijn andere stokpaardje – dat je keihard moet werken en je stinkende best doen om ergens te komen – ook veelvuldig van stal. Soms overdrijft hij daar een beetje in, maar dat is ook wel weer charmant. Want zoals hij in “Eulogy” zingt ‘On the day I die/I’ll say: ‘At least I fucking tried’.
Het duurt nog even, maar Frank Turner speelt met nog een hele trits gave artiesten op Crossing Border half november. Samen met de organisatie hebben we een puik cd-pakket samengesteld waarmee je je lekker in kunt luisteren. Daarin zit ook deze cd van Frank Turner. Wil jij deze cd’s winnen? Vul dan dit formuliertje in.
mij=Epitaph
4 reacties