Zo intiem als het optreden in maart 2004 in de Ekko zal een bezoek aan een concert van Franz Ferdinand voor mij wel nooit meer worden. Ik kon ze bijna aanraken. Dit kan normaliter niet meer, want er is toch wel iets veranderd aan de status van Franz Ferdinand: Pinkpop, Lowlands, Glastonbury, twee geweldige albums, een dvd en zo kan ik wel even doorgaan. Franz Ferdinand was (en is) hot! Het optreden in Paradiso in maart was al uitverkocht voordat ik zag dat ze zouden komen, zodat wij nu noodgedwongen uitwijken naar Keulen. Ik verwacht daar een optreden dat een mix is van oude nummers en nummers van hun nieuwste album Tonight: Franz Ferdinand. Een album dat anders is dan de voorgaande, maar toch ook wel weer helemaal Franz Ferdinand is. Gebleven zijn de pakkende en veelal dansbare liedjes. Het schrijven hiervan zullen ze wel nooit verleren, maar ze passen ervoor om een kopie van zichzelf te worden. Over hoe dit aan te pakken hebben ze kennelijk wel even over na moeten denken, want het was qua releases stil sinds 2005. Gelukkig waren hierna nog wel de nodige optredens, ook in ons eigen land. Zo zag ik op Lowlands al dat de Schotten een element meer ruimte gingen geven: de elektronica. Ik moet eerlijk zeggen dat ik even moest wennen aan het nieuwe geluid, maar de cd, die met behulp van producer Brian Higgins werd opgenomen, bevalt me steeds beter. De elektronica wordt namelijk niet gebruikt om het geluid op te vullen, maar om de dynamiek en het ritmiek te versterken en om af en toe ook even een lekkere noiserand toe te voegen. Als dit na ruim vijf minuten in het tiende nummer “Lucid Dreams” gebeurt, zal menigeen naar zijn cd-speler rennen om verder te zappen. Het lijkt echter een punt die gezet wordt om in de laatste en aansluitende twee nummers een hele andere Franz Ferdinand te laten horen. “Dream Again” is een psychedelisch voortkabbelend niemendalletje en “Katherine Kiss Me” is op deze albumversie gevoelig en intiem. Deze release is overigens tijdelijk verkrijgbaar met een tweede cd met dub-versies van acht van de twaalf nummers van de originele cd waarop o wat verrassend de laatste drie afwijkende liedjes ontbreken.
mij=Domino / Munich
ff heeft inderdaad met brian higgins (=xenomania, bekend van girls aloud) in de studio gezeten maar wat ik er van begrepen heb werd dat niets (‘We just realized that we’re not really a pop group’) en hebben ze uiteindelijk de plaat met een andere producer opgenomen.
Maar… jemigdepemig wat is Lucid Dreams een vet nummer zeg, als je het geluid vol open draait van een goeie autostereo. Het ijs springt van je ramen, geen krabber meer nodig. De rest van de CD is een béétje cliché, maar wel cliché van het goeie soort. Zo ‘nieuw’ is het geluid namelijk niet. Hupsakee, vierkwartsmaat, onbekommerd feest in de auto. Drie kwartier meezingen, zelfs bij de eerste keer luisteren. Ben erg benieuwd naar Paradipio op 13 maart (haha, ik heb lekker wél kaartjes -steekt tong uit-).
Het ‘nieuwe’ geluid bevalt meer dan oude moet ik zeggen.