Franz Nicolay – Major General

Alweer een bandje met de New Jersey-sound, dacht ik in eerste instantie. Is één Gaslight Anthem niet genoeg? Tot ik de schijf eens goed bestudeerde. ‘The Hold Steady‘s Franz Nicolay’. Verrek die heb je ook nog. Franz Nicolay is hun besnorde accordeonist en toetsenist en hij blijkt in zijn uppie heel wat interessanter. Er mogen dan genoeg nummers opstaan waar Hold Steady-fans mee uit de voeten kunnen, Nicolay solo is een heel wat bredere artiest. Theatraler ook, met een aparte stem, soms overdreven articulerend dan lichtverkouden. Dat laatste is ‘t geval in het onhandig getitelde prijsnummer “World/Inferno Vs. The End Of The Evening”. Prachtige weltschmerz. ‘You were always surrounded by lovers, you’re never as broke as you seem.’ Een liedje met een zweem van plaat van het jaar-genialiteit. Niet zo vreemd, want Nicolay komt daar en bijvoorbeeld ook in “X-Games” in de buurt van ‘t magnifieke Songdog, al mist hij hun literaire lyriek en piepende en krakende muzikale intimiteit. Daar stelt hij dan wel een uitgekiende variatie tegenover met jazz- en musical-invloeden en de eerder genoemde stevig rockende nummers, die ‘m uiteindelijk toch ‘t beste afgaan. “Quiet Where I Lie” is het leukst, uitgelaten pubrock met beat-orgeltje.Tegen ‘t eind begint Franz Nicolay ‘t kwantitatief wat af te leggen. Hij had best een kwartiertje kunnen schrappen, te beginnen met de bonusnummers die de flow van een album hoe dan ook beïnvloeden. Het Mountain Goats-achtige “Cease-Fire, or, Mrs. Normaine” had het slotnummer moeten zijn.’If I can’t love you baby, let’s try to pretend.’

mij=Decor / Bertus